புராண பேத தாத்பர்ய விளக்கம்

  வேதா சாஸ்திரம் பரம் நாஸ்தி ந தைவம் கேசவாத் பரம்.

மகாபுராணங்கள் பதினெட்டு.
அவை ஸாத்வீகம், ராஜஸம், தாமஸம் எனும் மூன்று வகைப்படுகிறது. அவ்ஸாத்வீக புராணங்களோடு விரோதிக்கும் புராணங்கள் தள்ளதக்கவை என்பதே தாத்பர்யம். அவ்ஸாத்வீக புராணங்களுணர்த்தும் பரதெய்வம் நாராயணன் ஒருவனே என்பது ப்ரத்யக்ஷம். அதற்கு அவைதீகமாய் சில சைவர்களின் பாஷாண்டவாதத்தை பரப்பி தம்புராணங்களை சிறப்பிக்க முயல்கின்றனர். அவை பகற்கனவே என்பதையும்   ஸாத்வீகதேவதை நாராயணன் ஒருவனே என்பதையும் அவர் மஹிமை கூறும் பகுதிகளையே அறிவுடையோர் அனுஸரித்து மற்றையவற்றை புறந்தள்ளளல் வேண்டும்  என்பதையும் நிலைநாட்டும் நீண்ட பதிவே இது.

[குறிப்பு- * இப்பதில் சமஸ்கிருத ஸ்லோகங்களில் எழுத்துப்பிழைகள் இருப்பின் பெரியோர் திருத்திகொள்க.
 * சில புராண வசனங்கள் நீண்டதாக இருப்பதால் அவை பட வடிவில் தரப்படுகிறது.
 *இக்கட்டுரைக்கு கையாண்ட நூல்கள்

*வைஷ்ணவ ஸுதர்சனம்
*விஷ்ணுசித்த விஜயம்
*பத்ம புராணம்-பூனாஆநந்தாஸ்ரமபதிப்பு
* 108 உபநிஷத் ஸாரம்-ராமகிருஷ்ண மடம்
*கம்பராமாயணம்
*ஆழ்வார் பாசுரங்கள்
*பரஹ்பிரம்ம விவேகம்
*History of civilization in Ancient India based on Sanskrit Literature" ]


"ஸத்வம் ரஜஸ தம இதிபரக்ருதோ குண" என்றபடியே ஸத்வகுணம் ரஜோகுணம் தமோகுணம் எனும் முக்குணமும் ப்ரக்ருதிக்கும் அதன் காயமான அசேதன பொருள்களுக்கு உள்ளதாக சாஸ்திரமே சொல்லும். இந்த குணம் பரமாத்மாவுக்கோ ஜீவனுக்கோ
ஸ்வரூபத்தில் கிடையாது. பரமபுருஷனின் அந்த கல்யாணகுணங்களில் ஸத்வகுணமும் ஒன்று. இது பகவானின் திவ்யாத்ம குணமன்று. பரமபுருஷனின் திருமேனியும் நித்யவிபூதியும் சுத்த ஸத்வமயமானது. ருத்ரன், பிரம்மன் முதலான ஜீவாத்மாகளுக்கும் தம் ஆத்மாவில் ஸத்வரஜோதமோ குணங்கள் இல்லாதபோதினும் அவர்களது சரீரரத்தில் இவை (தாமஸ, ராஜஸ) கலந்துள்ளன. இந்த ஸத்வரஜோதமோ குணங்களின் ஸ்வரூப ஸூபாவங்கள்

ஸத்த்வம் ரஜஸ் தம இதிகுணா:
ப்ரக்ருதி-ஸம்பவா |
 நிபத்னந்தி மஹா பாஹோதேஹே தேஹினம் அவ்யயம ||
தத்ர ஸத்த்வம் நிர்மலத்வாத்
ப்ரகாஷகம் அனாமயம|
ஸுக-ஸங்கேன பத்னாதி
க்ஞான-ஸங்கேன சானக||
  ரஜோ ராகாத்மகம் வித்தி
த்ருஷ்ணா-ஸங்க ஸமுத்பவம்|
தன் நிபத்னாதி கௌந்தேய
கர்ம-ஸங்கேன தேஹினம்||
தமஸ் த்வக்ஞான-ஜம் வித்தி
மோஹனம் ஸர்வ-தேஸினாம்|
ப்ரமாதாலஸ்ய நித்ராபிஸ்
தன் நிபத்னாதி பாரத||
ஸத்த்வம் ஸுகே ஸஞ்ஜயதி
ரஜ: கர்மணி பாரத |
க்ஞானம் ஆவ்ருத்ய து தம:
ப்ரமாதே ஸஞ்ஜயத்-யுத||
ரஜஸ் தமஷ் சாபிபூய
ஸத்த்வம் பவதி பாரத|
ரஜ: ஸத்த்வம் தமஷ் சைவ
தம: ஸத்த்வம் ரஜஸ் ததா|
|ஸர்வ-த்வாரேஷு தேஹே (அ)ஸ்மின்
ப்ரகாஷ உபஜாயதே|
க்ஞானம் யதா ததா வித்யாத்
விவ்ருத்தம் ஸத்த்வம் இத்-யுத||
லோப: ப்ருவ்ருத்திர் ஆரம்ப:
கர்மணாம் அஷம: ஸ்ப்ருஹா|
ரஜஸ்-யேதானி ஜாயந்தே
விவ்ருத்தே பரதர்ஷப||
அப்ரகாஷோ (அ)ப்ரவ்ருத்திஷ் ச
ப்ரமாதோ மோஹ ஏவ ச|
தமஸ்-யேதானி ஜாயந்தே
விவ்ருத்தே குரு-நந்தன||
யதா ஸத்த்வே ப்ரவ்ருத்தே து
ப்ரலயம் யாதி தேஹ-ப்ருத்|
ததோத்தம-விதாம் லோகான்
அமலான் ப்ரதிபத்யதே||
ரஜஸி ப்ரலயம் கத்வா
கர்ம-ஸங்கிஷு ஜாயதே|
ததா ப்ரலீனஸ் தமஸி
மூட-யோனிஷு ஜாயதே||
கர்மண: ஸுக்ருதஸ்யாஹு:
ஸாத்த்விகம் நிர்மலம் பலம்|
ரஜஸஸ்து பலம் து:கம்
அக்ஞானம் தமஸ: பலம்||
ஸத்த்வாத் ஸஞ்ஜாயதே க்ஞானம்
ரஜஸோ லோப ஏவ ச|
ப்ரமாக-மோஹெள தமஸோ
பவதோ(அ)க்ஞானம் ஏவ ச||
ஊர்த்வம் கச்சந்தி ஸத்த்வ-ஸ்தா
மத்யே திஷ்டந்தி ராஜஸா|
ஜகன்ய-குண-வ்ருத்தி-ஸ்தா
அதோ கச்சந்தி தாமஸா|| 

(கீதை14 5-18) 

 ஜட இயற்கை, ஸத்வ குணம், ரஜோ குணம், தமோ குணம் ஆகிய முக்குணங்களால் ஆனது. பலம் பொருந்திய புயங்களை உடைய அர்ஜுனா, நித்தியமான உயிர்வாழி, இயற்கையின் தொடர்பில் வரும்போது, இந்த குணங்களினால் கட்டுப்படுத்தப் படுகின்றான். பாவமற்றவனே, மற்றவற்றைவிட தூய்மையானதான ஸத்வ குணம், பிரகாசப்படுத்துவதாகவும் எல்லா பாவ விளைவுகளிலிருந்தும் விடுவிப்பதாகவும் அமைகின்றது. இந்த குணத்தில் நிலைபெற்றவர்கள் இன்பத்தின் தொடர்பினாலும் ஞானத்தின் தொடர்பினாலும் பந்தப்பட்டுள்ளனர்.
 குந்தியின் மகனே, எல்லையற்ற ஆசையாலும் ஏக்கத்தாலும் பிறந்த ரஜோ குணத்தின் காரணத்தினால், உடலையுடைய உயிர்வாழி, பௌதிக பலன்நோக்குச் செயல்களால் பந்தப்படுகின்றான்.
 பரதனின் மைந்தனே, அறியாமையினால் பிறந்த தமோ குணம் உடலையுடைய எல்லா உயிர்வாழிகளையும் மயக்குகின்றது. கட்டுண்ண ஆத்மாவை பந்தப்படுத்தப்கூடிய, பைத்தியக்காரத்தனம், சோம்பல், உறக்கம் ஆகியவை இந்த குணத்தின் விளைவுகளாகும்.
பரதனின் மைந்தனே, ஸத்வ குணம் இன்பத்தினாலும், ரஜோ குணம் செயல்களின் பலன்களினாலும் கட்டுப்படுத்துகின்றன; ஞானத்தை மறைக்கும் தமோ குணம், பைத்தியக்காரத்தனத்தினால் பந்தப்படுத்துகின்றது.
பரதனின் மைந்தனோ, ஸத்வ குணம், சில சமயஙகளில் ரஜோ குணத்தையும் தமோ குணத்தையும் தோற்கடித்து மேலோங்குகின்றது. சில சமயங்களில் ரஜோ குணம், ஸத்வ குணத்தையும் தமோ குணத்தையும் தோற்றகடிக்கின்றது. மேலும் இதர சமயங்களில் தமோ குணம், ஸத்வ குணத்தையும் ரஜோ குணத்தையும் தோற்கடிக்கின்றது. இவ்வாறு உயர்நிலைக்கான போட்டி எப்போதும் நிலவுகின்றது.
உடலின் எல்லாக் கதவுகளும் ஞானத்தால் பிரகாசிக்கும்போது ஸத்வ குணத்தின் தோற்றத்தை அனுபவிக்க முடியும்.
 பரத குலத் தலைவனே, ரஜோ குணம் அதிகரிக்கும்போது, பெரும் பற்றுதல், பலன்நோக்குச் செயல்கள், தீவிர முயற்சி, கட்டுப்பாடற்ற ஆசை, மற்றும் ஏக்கத்தின் அறிகுறிகள் வளர்கின்றன.
குருவின் மைந்தனே, தமோ குணம் அதிகரிக்கும்போது, இருள், செயலற்ற தன்மை, பைத்தியக்காரத்தனம், மற்றும் மயக்கமும் தோன்றுகின்றன.
 ஸத்வ குணத்தில் மரணமடையும்போது, ஒருவன் உன்னத சாதுக்கள் வசிக்கும் தூய்மையான உயர் லோகங்களை அடைகின்றான்.
ரஜோ குணத்தில் மரணமடையும் போது, ஒருவன் பலன்நோக்குச் செயல்களில் ஈடுபட்டிருப்பவர்களின் மத்தியில் பிறக்கின்றான். தமோ குணத்தில் மரணமடையும் போதோ, அவன் மிருக இனத்தில் பிறவியெடுக்கின்றான்.
 புண்ணியச் செயல்களின் விளைவுகள் தூய்மையானவை, அவை ஸத்வ குணத்தில் இருப்பதாகக் கூறப்படுகின்றது. ஆனால் ரஜோ குணத்தில் செய்யப்படும் செயல்கள் துக்கத்திலும், தமோ குணத்தில் செய்யப்படும் செயல்கள் முட்டாள்தனத்திலும் முடிகின்றன.
ஸத்வ குணத்திலிருந்து உண்மை ஞானம் விருத்தியாகின்றது; ரஜோ குணத்திலிருந்து பேராசை விருத்தியாகின்றது; மேலும் தமோ குணத்திருந்தோ முட்டாள்தனம், பைத்தியக்காரத் தனம், மற்றும் மயக்கமும் விருத்செல்கின்றனர் ஸத்வ குணத்தில் நிலைபெற்றவர்கள் படிப்படியாக உயர் லோகங்களுக்கு மேல்நோக்கிச் செல்கின்றனர்; ரஜோ குணத்தில் இருப்பவர்கள் பூவுலகங்களில் வாழ்கின்றனர்; மேலும், வெறுக்கத்தக்கதான தமோ குணத்தில் இருப்பவர்கள் நரக லோகங்களுக்குக் கீழ்நோக்கிச் செல்கின்றனர்.என்று கீதையில் ஸர்வேஷரனாலேயே உத்கோஷிக்கப்பட்டன.
                   
  பராக்ருதமான இம் முக்குணங்களற்றவன் பரமபுருஷன். சுத்தஸத்வமயமான திருமேனியையும் ஸ்தானத்தையுமுடையவன் என்று ச்மிருதிஸ்மிருதீதிஹாசபுராணங்கள் அனைத்தும் பறைசாற்றுகின்றன. இவ்விஷயத்தை மறைத்து பரமபுருஷன் தமோகுணமுடையவன் எந்த சாஸ்திரத்திலேயோ பேசியிருப்பதாக பிரசாரம் செய்கின்றனர் சிலர். அப்பேச்சு அவைதீகமானது என நிலை நாட்டி பகவத்பரத்வத்தை ஸ்தாபிப்போம். இதற்குஉபபருமஹ்ணாயிருப்பதாலேயே
இதிஹாச புராணங்களும் ப்ராமணமாகியது. அந்த வேதமே, பரமபுருஷனே ஸத்வபரவாததகன் என்றும் ருத்ரன் ரஜஸதமஸ ஸூககளாகிற பாபங்களைப் பிறக்கும்போதே பெற்றிருந்தவன் என்றும் உத்கோஷிக்கப்படுகின்றதை முதல்நோக்கி பின் ஸ்ம்ருதி இதிஹாசபுராணங்களிலும் இவ்விஷயம் விவரிக்கப்பட்டுள்ளதை காண்போம்.

இவ்விடத்தில் பராஸங்கிகமாக ஒன்று கூற வேண்டும். இன்று நூற்றெட்டு உபனிஷதுக்கள் என அச்சிடப்பட்டுள்ளவையில் பெரும்பாலானவை ஆச்சார்யர்களின் காலத்திற்கு பின்(சுமார் 500 வருஷங்களுக்குள் ) கலப்பிக்கப்பட்டவை. 
அவற்றுள் தரிமதஸதாகளான ஆச்சார்யர்களாள் கையாளப்பட்டனவோ அவற்றையே ப்ரமாணமாக கொள்ள முடியும்.த்ரிமதஸ்தா்களாள் கையாளப்படாத உபனிஷதங்கள் ப்ரமாணத் தகுதியற்றவை.நிற்க அவ்விசயத்தில் நூற்றெட்டுபனிஷத்துக்களில்
எழுந்தருளியிரு்ணும் விஷ்ணு தமோகுணமுடையவன் என்பதை காணமுடியாது. விபரீதமாய் ருத்ரனே தமோகுணத்தான் என்பதையே அறிய முடியும். 

   மைதாரணீய உபநிஷத நிர்ணயம்

(ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் முதலான 
பூர்வாச்சார்யர்களால் கையாளப்பட்டது)

ப்ரோக்தா அக்ர்யாஸ்தனவோ ப்ரஹ்மா ருத்ரோ விஷ்ணுரித்யத யோ ஹ கலு வாவாஸ்ய ராஜஸோம்ஶோ ஸௌ ஸ யோ யம் ப்ரஹ்மாத யோ ஹ கலு வாவாஸ்ய தாமஸோம்ஶோஸௌ ஸ யோயம் ருத்ரோ  (நாலாவது ப்ரபாடகம்) 

  பரமாத்வாக்கு பிரம்மன், ருத்ரன், விஷ்ணு எனும் மூன்று சரீரங்கள் உள்ளன. பரமபுருஷனானுடைய ராஜஸாமசம பிரம்மன், ஸாத்வீகாமசம விஷ்ணு, தாமஸாமசம ருத்ரன் 
                      
என ஓதப்பட்டுள்ளது ஸாத்வீகராஜஸதாமஸதேவதா நிர்ணயத்திற்கு இவ்வொரு வாக்யமே போதுமானது

 த்ரிபாதவிபூதிமஹாநாராயண உபனிஷத் நிர்ணயம்

 (ஹரிதாஸர் முதலான பராசீனரான ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களால் கையாளப்பட்டது)

 விஷ்ணு மஹேஸ்வராகயா நாராயணமனஸ்ஸ ஸத்வ தமோகுண பரதாநை (52)

  நாராயணமசபூதகளாய ஸத்வதமோகுணபரதாத்நரான விஷணு மஹேஸ்வரர்களாலே 

 என மறுபடியும் உத்கோஷிக்கிறது. 

யோகசூடாமணி உபனிஷத்நிர்ணயம்

 ஒருவராலும் கையாளப்படாததும் சைவர்களால் கற்பிக்கபட்டதுமான உபனிஷத்)

ராஜஸோ ப்ரஹ்மா ஸாத்வீகோ விஷ்ணு தாமஸோ ருத்ர (46)

என ஒப்புக்கொண்டது. 

 பாசுபதபிரம்மோபனிஷத் நிர்ணயம்

(பராசீநராரால் கையாளப்படாத உபநிஷத்)

தமோமாயாத்மகோ ருத்ர: ஸாத்விகமாயாத்மகோ விஷ்ணூ ராஜஸமாயாத்மகோ ப்ரஹ்மா

தமோகுணத்தானவன் ருத்ரன், ஸாத்விகவடிவானவன் விஷ்ணு, ராஜஸமானவன் ப்ரஹ்மா என அடித்துரைக்கிறது

ஸூபாலோபனிஷத நிர்ணயம்

(ஸ்ரீ பகவத் இராமனுஜர் போன்ற பல ஆச்சார்யர்களால் கையாளப்பட்டது)

இவ்வுபனிஷத்தில் இரண்டாம் கண்டத்தில் ருத்ரசிருஷ்டியை
விவரிக்கும்போது

லலாடாத கரோதஜோ ருத்ரோ ஜாயதே

பிரமனின் கோபத்தால் நெற்றியிலிருந்து  உருத்திரன் உண்டானான். 
 என்று ஓதப்பட்டது. கோபத்தால் உண்டானது என்றதனால் ரஜஸதமோகுணமுள்ளவன் ருத்ரன் என்பது ஸித்தம். 

ந்ருசிம்ஹதாபனீ உபனிஷத்

நிர்ணயம்

ஆதிசங்கரால் பாஷ்யம் செய்யப்பட்டும் பல ஆச்சார்யர்களாலும் கையாளப்பட்ட இவ்வுபநிஷத்தில் உத்தரதாபநீயத்தின் இரண்டாம் கண்ட இறுதியில் 

ஸர்வஸம்ஹாரஸமர்த: பரிபவாஸஹ: ப்ரபுர்வ்யாப்த: ஸதோஜஜ்வலோऽவித்யாதத்கார்யஹீன: ஸ்வாத்மபந்த ஹர: ஸர்வதா த்வைதரஹித ஆனந்தரூப: ஸர்வாதிஷ்டான: ஸன்மாத்ரோ நிரஸ்தாவித்யாதமோமோஹோऽஹமேவேதி தஸ்மாதேவமேவேமமாத்மானம் பரம் ப்ரஹ்மானுஸந்தத் யாதேஷ வீரோ ந்ருʼஸிம்ஹ ஏவேதி

அனைவரையும் ஸம்ஹாரம் செய்வதில் வல்லவனாய், ஒருவராலும் அவமதிக்கவொண்ணாதவனாய், ஸர்வேஷ்வரனும், ஸர்வவியாபியாய, எப்போதும் பிரகாசிப்பவனாய், அஜ்ஞானமும் அதன் காரியமுமற்றவனாய் ஜீவாத்மாவின் ஸம்ஸாரபந்தத்தை போக்குபவனாய் எப்போதும் ஒப்பற்றவனாய், ஆநந்தரூபமாய், எல்லாவற்றிற்கும் இருப்பிடமாய், எப்போதுமுள்ளவனாய் அவித்யத்தையெனபடும் கருமம், தமோகுணம், மயக்கமற்றவனாய் இருப்பவனான இந்த வீரனே நரசிங்கன்"
என்பதன் மூலம் தமோகுணம் அணுவளவும் அண்டாதவன் அநந்தன் என்பது ஸித்தம். 

 புருஷ,விஷ்ணு  ஸூக்தவிநிர்ணயம்

 ஸாவவேதபடிதமாய், ஸாவவேதச்ரேஷ்டமாய், கபிலத்தவ ஸமபாவநாகநதரஹிதமான புருஷஸூக்தத்திலே லக்ஷமிநாதனான பரமபுருஷனை ஓதுகையில் 'தமஸஸ்து பாரே', 'தமஸ பரஸ தாத'என்றதன் மூலம் தாமஸத்துக்கு அப்பாற்பட்டவன் என அறைகிறது

 ருக்வேதம் ஐந்தாமஷ்டகம் ஆறாமத்யாயம் இருபத்து நாலாவது  விஷ்ணுஸூக்த வாசகம்

'தம தவா கருணமி தவஸமவதவயாந         க்ஷயநதமஸ ரஜஸ பராகே'

 மிகவும் முதியவனான ராஜஸூக்கு அப்பால் எழுந்தருளியிருக்கும் அப்படிபட்ட உன்னை அதிபாலனாம யான் ஸங்கீர்தனம் செய்கிறேன் என உறைத்தது

       சதபதப்ரஹ்மான நிர்ணயம்

  பரமபுருஷன் ரஜஸதமோகநகரிஹதன பரமஸதவஸமாசர்யன் என்பதை பல வேதவாக்யங்களை கொண்டு நிருவப்பட்டது. இனி உருத்திரன் தமோ குணத்தை ப்ரதானமாக கொண்டவன் என்பதை வேதவாக்கியங்கள் உறுதிபடுத்தும். சுக்ல யஜூர் வேதத்தை சேர்ந்த சதபதப்ரஹ்மாணம்  எனும் வேதபாகத்திலே 

"பூதாநாம ச பரஜாபதிஸ ஸமவதஸராய தீக்ஷித உஷ பதநீ பூதாநாம பதீஸ ஸமவதஸேர உஷஸி ரேதோஸிஞசத ஸமவதஸரே குமாரோ ஜாயத ஸோராதீத தம ப்ரஜாபதிர பரவீதகுமார கிம ரோதிஷ யச்சரமாத தபஸோதி ஜாதோஸீதா ஸோபரவீத அநபஹதபாபமாவா  அஹமநாஹிதநாமா நாம மே ஹேதி பாபமநோ அபஹதயை தம புந ப்ரஜாபதிரபரவீத ருதரோஸீதி"[சதபதபரஹ்மானம்]

  பூதங்களின் பதியின் பிரமன்
ஒரு வருஷ தீக்ஷையுடனான பின் உருத்திரனை உண்டாக்கினான். அது பிறந்தவுடன் ஓயாது அழுக பிரம்மன் ஏன் அழுகிறாய் என வினவினார். அக்குழந்தை பெயரிடபடாதநான் பாபம் நீங்கபெறதவனாயுள்ளேன்;என் பாபம் நீங்கும்வகையில் நன்நாமம் தருவாயாக என்றது. அதற்கு மறுமொழியாக " ருத்ரன் எனும் நாமம் உண்டாவதாக"என்றார். (இம்மாதிரியே பவன், சாவன், ஈசானன், பசுபதி, பீமன், உகர்ன் எனும் நாமங்கள் கொடுக்கப்பட்டன) என்று ஓதப்பட்டுள்ளது. 

  இதன்மூலம் ருத்ரன் பிறக்கையிலே பாவம் நிறைந்திருந்ததால்
தமோ குணத்தின் ஆதிக்கமே இதன் காரணமாம். 

               ஸ்ம்ருதி நிர்ணயம்

   ஸ்ருதிகளுக்கு அடுத்தபடியாக  ஸ்ம்ருதிகளுக்கு ப்ராமாண்யம் உண்டு. அவற்றிள் பலவிடத்து பகவத்பரம் பேசப்பட்டுள்ளது. இங்கு பரமபுருஷன் தமஸை ஆட்டிவைப்பவனே ஒழிய அதற்கு வசப்படுபவனல்ல என்பதை கூறும் மனுஸ்மிருதியின் முதலத்யாய வசனத்தை மட்டும் நோக்கலாம். 

ஆஸீதிதமதமோபூதம............................................பகவாந பரா துரோஸீத தமோநுத

  "இது முதலில் தமஸாயிருந்தது என தொடங்கி தமஸை தூண்டுவனான பகவான் தோன்றினான்"
என்று  தமஸிற்கு வசப்படாமல் தமஸை ஆட்டி வைப்பவன் என உரைத்தது. 


              இதிஹாச நிர்ணயம்
           

           ஸ்ரீராமாயண நிர்ணயம்

 இதிஹாசங்களின் இருகண்களாக ஸ்ரீ ராமாயணமும் மஹாபாரதமும் திகழ்கிறது. அவ்விரண்டிலும் ராமாயணம் பலவிதங்களில் உயர்ந்தது. வேதத்தின் அவதாரமாக கீர்த்தி பெற்றது. வைதீகர்கள் அனைவராலும் கொண்டாடப்பெறுவது. அதிலே பரமபுருஷனின் அவதாரமான ராமலக்ஷமணர்கள் பற்றி பேசும்போது

'தவம் புத்தி ஸஸ்தவம் க்ஷமாதமா'(யுத்தகாண்டம் 120:16)'தீர்க்க பாஹூம்மஹாஸ்தவம்'(அயோத்யாகாண்டம் 3:28)'ஸத்வயுகதா ஹி புருஷாஸ த்விதா புருஷாஷப அவிமருஸ்ய ந ரோஷஸய ஸஹஸா யாநதி வஸ்யதாம்(கிஷ்கிந்தாகாண்டம்35:11)   

ஸத்வகுணமுள்ள முன்போன்றவர்களுக்கு விசாரியாமல் சடக்கென்று கோபவசப்படமாட்டார்கள்.   

"ஸாதுரோகவிநிர்மித"(அயோத்யாகாண்டம்1:18)ராமஸஸதபுருஷோலோகே"

 (அயோத்யாகாண்டம்2:29)

 'ஸ ச சர்வகுணோபேத
(பாலகாண்டம்1:7)
'ஸ்ரேஷ்டகுணாயுத
(அயோத்யாகாண்டம்1:31)
'பஹவோ நரூக கல்யாண குண புத்ரஸ்ய ஸநதிதே
(அயோத்யாகாண்டம்2:26)
'தாதூநாமிவ ஸைலேந்தரோகுணநாமாகரோமஹாந'
(கிஷ்கிந்தாகாண்டம்15:21)

  சிறந்த மலைத்தாதுகளுக்கு இருப்பிடம் போல நற்குணங்களுக்கு பெருநிதியாய் இருப்பவன் இராமன் என ஸத்வகுணத்திற்கு சான்று பகிர்கின்றது.

           மஹாபாரத நிர்ணயம்

  
   'பாரதம் பஞ்சமோ வேத' என புகழப்படும் ஐந்தாம் வேதமாகிய மஹாபாரதத்திலும் இவ்விஷயம் பேசப்பட்டுள்ளது. ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தில் 'ஸத்வவாந ஸாத்விக' என்றும் 'ஸத்வஸ்த' என்றும் நிருநாமங்கள் படிக்கப்படுகின்றன. இவ்விடங்களுக்கு பாஷ்யமிட்ட ஆதிசங்கரரும், ஸத்வகுணத்தை ப்ரதானமாக அதிஷ்டித்து நிற்பவன் என்றார். 

      'ஸத்வம் வஹதி ஸூததாதமா தேவம் நாராயணம் ப்ரபும்' (சாந்திபர்வம்307-77)

 சுத்த ஸ்வரூபமான ஸத்வம் ஸர்வஸ்யாமிய் நிர்மலமானவனான நாராயணனை அடைவிக்கிறது என்று நாராயணனை ஸத்வநிஷ்ட பராபயனாக 
அநுஸநித்தது. 

'ஜாயமாநம ஹி புருஷம் யம பஸ்யேன மதுஸூதன;ஸாத்விக ஸ து விஜஞேய ஸ வை மோக்ஷார்த்த சிந்தக பஸ்யத்யேநம ஜாயமாநம ப்ரஹ்மா ருத்ரோத்வா புந;ரஜஸா தமஸா சாஸ்ய மாநஸம் ஸம்பிபலுதம'(சாந்தி பர்வம் 358-73, 77)

 பிறக்கும்போது ஒரு குழந்தையை மதுஸூதனன் கடாக்ஷித்தானினால் அவனே ஸாத்வீகனானான். அவனே மோக்ஷபுருஷார்தத்தைப் பற்றி சிந்திப்பான்;பிறக்கும் போது இவனை பிரமனாவது உருத்திரனாவது பார்த்தாராகில் ரஜோ குணத்தாலும் தமோ குணத்தாலும் இவன் மனம் கலங்கி நிற்கும் என பகவான் ஸத்வபரவர்தகனாகிறபடியையும் ப்ரஹ்மருத்ரர்கள் ரஜஸதம பரவர்த்தகனாகிறபடியைைும் அதிஸ்பஷ்டமாக அறிவித்தருளினார் வியாசர். ஆக இதிஹாசங்களும் ஸாத்வீகதேவதை விஷ்ணுவே என்பதும் தாமஸதேவதை ருத்ரனே என்பதும் நிர்ணயிக்கப்பட்டது. 


                  புராணநிர்ணயம்


 ப்ராமாணயத்தின் இறுதியில் நிற்கும் புராணங்களுக்கு புகுவதற்குமுன்  ஒரு விஷயத்தை நன்கு தெரிந்து கொள்ளவேண்டும். புராணங்களெல்லாம் ஸத்வ ப்ரமாணமான வேதம்போல அபெளருஷங்களல்ல. ஸத்வரஜஸதமோ குணங்களுக்கு வசப்பட்டவனான ப்ரம்மனால் ஒவ்வொரு காலத்திலும் ஒவ்வொருவருக்கும் உபதேசிக்கப்பட்டு அவர்களால் ப்ரவாததிப்பிக்கப்பட்டவை. சொன்னவனான பிரமனின் குணத்திற்கு தக்கவாறு அவற்றில்உண்மையுமிருக்கும், பொய்யுமிருக்கும். கேட்டு எழுதியவர்களின் குணத்திற்கு தக்கவாறு
அதன் தன்மையிருக்கும். காலவிபாயஸத்தாலும் பரக்ஷேப உபதேக்ஷபங்களாலும்(இடைசெருகல்
எறிதல்களாலும்) அவற்றிள் நேர்ந்திருக்கும் மாறுதல்களுக்கு ஒரு கணக்கில்லை. 

'ஸங்கீர்ணாஸதாமஸாஸ சைவ ராஜஸாஸ ஸாத்விகாஸ ததா கல்பாஸசதுர்விதா ப்ரகோதா ப்ரஹ்மணோ தி வ்ஸாத்யயோ யஸ்மிந் கல்பேது யத்ப்ரோக்தம் புராணம் ப்ரஹ்மணாபுரா தஸ்ய தஸ்யது மாஹாத்ம்யம் தத்ஸ்வரூபேண வர்ண்யதே அக்நேச் சிவஸ்ய மாஹாத்ம்யம் தாமஸேஷு ப்ரகீர்த்திதம் ராஜஸேஷுச மாஹாத்ம்ய மதிகம் ப்ரஹ்மனோ விது: ஸம்கீர்ணேஷு ஸரஸ்வத்யா: பித்ருணாம்ச நிகத்யதே ஸாத்விகேஷ்வத கல்பேஷு மாஹாத்ம்ய மதிகம் ஹரேதேஷவேவ யோக ஸம்ஸிததா கமிக்ஷயந்தி பராம கதிம

பிரம்மனுக்கு ஒவ்வொருநாளும் ஸங்கீர்ணங்கள்,தாமஸங்கள், ராஜஸங்கள், ஸாத்வீகங்கள் என நான்கு விதமான கல்பங்கள் கூறப்படுகின்றன. ஆதிகாலத்தில் எந்தபுராணம் எந்த கல்பத்தில் உபதேசிக்கப்பட்டதோ அந்தபுராண மஹாத்மியம் அந்த கல்பத்தின் ஸ்வரூபத்தையொட்டி சொல்லப்படுகிறது. அக்னியுடையதும் சிவனுடையதும் பெருமை தாமஸ கல்பங்களில் சொல்லப்பட்டது. ராஜஸகல்பங்களில் பிரம்மனுடைய பெருமை சொல்லப்பட்டது. ஸங்கீர்ண(மிசர) கல்பங்களில் ஸரஸ்வதிக்கும் பித்ருக்களுக்கும் பெருமை சொல்லப்பட்டது. ஸாத்வீக கல்பங்களில் பகவான் ஹரிக்கு அதிகபெருமை சொல்லப்படுகின்றன. 
அவற்றை பற்றி நின்றே யோகிகள் பரமபதமடைந்தனர் என்று மாத்ஸயபுராணம் கூறிநிற்கிறது. இது கூர்மபுராணத்திலும் ஒப்புகொள்ளப்பட்டது.

      ஸ்ரீ விஷ்ணுபுராண நிர்ணயம்

'தத்வவிவேகோ விஷ்ணுபுராணாத்'என்பதால் விஷ்ணுபுராணத்திலிருந்து பராவரத்தத்வவிவேகம் உண்டாகிறது என்று ஆதிசங்கரராலும் புகழப்பட்டது இவ்விஷ்ணுபுராணம். சங்கர இராமானுஜர் போன்ற மதாசாரியார் இப்புராண வசனங்களை அதிகளவு கையாண்டிருப்பதை அவர்களது கிரந்தங்களில் காணலாம். இப்புராணத்தில் 

 'ஸத்வத்யோ ந ஸந்தீயோ யதர ஹி ப்ராக்ருதோ குண| ஸ ஸூத்த ஸாவஸூத தேபய புமாநாதய பரஸீதது||' (விஷ்ணுபுராணம்1-9-44)

 ஸத்வம், ராஜஸஸீக, தாமஸஸீ எனும் ப்ராக்ருதகுணங்கள் எந்த பகவானிடமில்லையோ  பரிசுத்தர்கள் அனைவரிலும் பரிசுத்தனான அந்த ஆதிபுருஷன் உகந்தருள்வானாகஎன பரமபுருஷனின் ஸ்வரூபத்திற்குஸாத்வீகரஜோதமோகுணங்கள் கிடையாது என்று நிலை நாட்டியது. 
ஜூஷந ரஜோகுணம் ததர ஸ்வயம் விஸ்வேஸ்வரா ஹரி|ப்ரஹ்மா பூதவாஸய ஜகதோ விஸருஷடெள ஸம்பரவாதத்தே||ஸ்ருஷ்டஞ்ச பாத்யநுகம் யாவத்கல்பவிகல்பநா|ஸத்வப்ருத பகவாந விஷ்ணுரபரமேயபராக்ரமம்|தமோதகீ ச கல்பாந்தே ருத்ரரூபீ  ஜனார்தனன|மைத்ரேயாகில பூதாநி பக்ஷயதயதிதாருண||பக்ஷயிதவா ச பூதாநி ஜகத்யேகாரணவீக்ருதே|நாகபாயங்கஸ்யநே ஸேதே ச பரமேஸ்வர||                          (விஷ்ணுபுராணம் 1-2)

ஜகத்பதியான பகவான் ஹரி பரஹமயோகியாகி ரஜோகுணம் தரித்து நின்று உலகத்தை ஸ்ருடிப்பதில் ஈடுபடுகிறார். கல்ப காலம் முடியும் வரை
யுகந்தோரும் ஸத்வகுணம் தரித்துநின்று அளவற்ற பராக்கிரமத்தை  உடைய விஷ்ணு படைக்கப்பட்ட உலகை ரக்ஷிக்கிறார். கல்ப முடிவில் ருத்ரரூபியாகி தமோகுணத்தை அதிகளவு கொண்டு அதிபயங்கரரான ஜனார்தனன் எல்லா ஜீவராசிகளையும் புசிக்கிறார். புசித்த பின் உலகம்முழுவதும் ஒரே ஜலமயமானவுடன் திருவன நதாழ்வானாகிற சயனத்தில் பரமேஸ்வரரான பகவான் சயனிக்கிறார். 

என்று ஸத்வகுணத்திருமேனியை உடையவன் விஷ்ணுவெனவும் தமோகுணமுடையசரீரத்தை உடையவன்
ருத்ரன் எனவும்   காட்டுகிறது. 

ஏகேநாமஸேந ப்ராஹ்மாஸெள வாதததேஸெளரரஜோகுண|ஏகாமஸேநாஸ்தி தோ விஷ்ணு கராதி ப்ரதிபாலநம||ஸத்வம் குணம் ஸமாஸரிதய ஜகத் புருஷோத்தம|ஆஸ்ரீதய தமஸோ வ்ருத்திமந்தாகாலே ததா புந||ருத்ரஸ்வரூபோ பகவாநேகாமஸேநபவத்யஜ||                                 (விஷ்ணுபுராணம் 1-22)

ஓரம்சத்தினால் பிரம்மனாகி ரஜோகுணமுடையவனாய் ஸ்ருஷ்டிக்கிறான் பகவான். ஓரம்சத்தில் விஷ்ணுவாயிருந்துகொண்டு  புருஷோத்தமன் ஸத்வகுணத்தை எடுத்துகொண்டு உலகத்தை ரக்ஷிக்கிறான். ப்ரளயகாலத்தில் ருத்ரரூபியாய் தமோகுணத்தைகொண்டு 
ஓரம்சத்தால் சம்ஹரிக்கிறான். என்று இவ்விஷயம் மற்றோர் இடத்தில் காட்டப்பட்டுள்ளது. இவ்வளவால் இவ்விஷ்ணு புராணத்தில் ஸாத்வீகதாமஸ தேவதா நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது. 

           வராஹபுராண நிர்ணயம்

வராஹபெருமாளே பூதேவியை குறித்து அருளிசெய்ததான இப்புராணம் ஸாத்வீகபுராணத்துள் ஒன்று. அதிலே அகஸ்தியருத்ர ஸம்வாதத்தில் 

யத் ஸத்வம் ஸ ஹரிர தேவோ யோ ஹரிஸ தத பரம் பதம்|ஸத்வம் ரஜஸ தமஸசேதி த்ரியதம் சைததுசயதே ||ஸத்வேந முசயதே ஜந்துஸ ஸத்வம் நாராயணேதமகம|ரஜஸா ஸத்வயுகதேந பவேசரீரமாந யஸோதிக||தச்ச பைதாமஹம வ்ருத்தம் ஸாவஸாஸ்த்ரேஷூ படயதே|யத வேதபாஹ்யம் காம ஸயாந மாமுத்திஸயோபஸேவயதோ || தத ரெளதரமிதி விகயாதம கநிஷ்டகதிதம ந்ருணாம|யததீந்தபஸா யுக்தம் கேவலம் தாமஸம் து யத||தத துர்க்கதிபரதம் ந்ரூணாம இஹ லோகே பரதர ச|

தேவனான ஹரி ஸத்வகுணமானவன். ஹரியே பரமபராபயன். ஸத்வம், ராஜஸ, தாமஸம் என்று குணங்கள் மூன்றாக கூறப்படுகின்றன. ஸத்வகுணத்தால் ஜீவன் முக்தியடைகிறான். ஸத்வம் நாராயணஸ்வரூபமானது. ஸத்வகுணத்தோடு கூடிய ரஜோகுணத்தால் செல்வமுள்ளவனாகவும், பெரும்புகழாளனாகவுமாகிறன். அது பிதாமஹனுடைய குணமாக எல்லா சாஸ்திரங்களிலும் சொல்லப்படுகிறது. வேதத்திற்கு புறம்பான (கபாலிகம் முதலான) எந்த தாமஸம் (ருத்ரனாகிய)என்னை குறித்து அனுஷ்டிக்கப்படுகிறதோ, அதுவே ரெளத்திரம் எனப்படுவதாய மனிதர்களுக்கு கீழான கதியை அளிக்கிறது. அது தாழ்ந்த ஆஸாரங்களையுடையது, கேவலம் தாமஸமானது. இவ்வுலகிலும், அவ்வுலகிலும் மனிதர்களுக்கு துர்கதியைய தருவதாகும். 
என ருத்ரனே ஒப்புகொண்டான். 

         லிங்கபுராண நிர்ணயம்

 இலிங்கதிட்ட புராணம் என ஆழ்வார்களாலும் பேசப்பட்ட சைவபுராணமே இவ்விஷயத்தை ஒப்புகொண்டதை காண்போம். 

ஹிரண்யகர்ப்போ  ரஜஸா  தமஸா  ஸங்கர | ஸ்வயம் ஸத்வேந  ஸர்வகோ  விஷ்ணு ஸர்வாத்மா ஸதஹந்மய||

பிரமன் ரஜோகுணத்தோடும், சங்கரன்  தமோகுணத்தோடும்,
ஸர்வாத்மாவும் சிதசித் ஸ்வரூபியும்ஆன விஷ்ணு ஸத்வத்தோடும் கூடியவர்... என்று 
பதினாலாவது அத்யாயத்திலும்,

த்வத்கோபஸம்பவோ  ருத்ரஸ்  தமஸா ச  ஸமாவ்ருத|த்வத்ப்ரஸாதாஜ்ஜகத்தாதா  ரஜஸா ச பிதாமஹ த்வத்ஸ்வரூபாத்  ஸ்வயம் விஷ்ணு ஸத்வேந புருஷோத்தம||

தமம் மூடியிருக்கும் உருத்திரன் உன்கோபத்தால் உண்டானவன்;
உன் உகப்பாலுண்டான பிரமன் ரஜோகுணமுடையவன்.
உன் ஸ்வரூபமாகவே இருக்கும் புருஷோத்தமனான விஷ்ணு
ஸத்வ குணமுடையவன் 
என்று இருபத்து நாலாவது அத்யாயத்திலும்

தமஸா ருத்ர ஸ்யாத ரஜஸா கந்காண்டஜ|ஸதவேந ஸாவகோ விஷ்ணு ஸர்வலோகநமஸ்கருத|| 

தமோகுணத்தோடு கூடியவன் ருத்ரன், ரஜோகுணத்தோடு கூடியவன் ஹிரண்யமயமான அண்டத்தில் பிறந்த 
பிரமன், ஸர்வ வியாபியாய் ஸர்வலோகநமஸ்கருதனன் விஷ்ணு ஸத்வகுணத்தோடு கூடியவன் எனவும் லிங்கபுராண வசனங்கள் ஒப்புதல் அளித்தது. 

           மத்யஸ்யபுராண நிர்ணயம்

   
சைவ புராணமாகிய மத்யஸ்ய புராணத்திலும் இவ்விஷயம்  நிர்ணயிக்கப்பட்டதை முதலிலேயே கண்டோம். மறுமுறை அதை நினைவில் நிறுத்திகொள்க. 

யஸ்மிந் கல்பேது யத்ப்ரோக்தம் புராணம் ப்ரஹ்மணாபுரா |      தஸ்ய தஸ்யது மாஹாத்ம்யம் தத்ஸ்வரூபேண வர்ண்யதே ||      அக்நேச் சிவஸ்ய மாஹாத்ம்யம் தாமஸேஷு ப்ரகீர்த்திதம் |      ராஜஸேஷுச மாஹாத்ம்ய மதிகம் ப்ரஹ்மனோ விது: ||      ஸம்கீர்ணேஷு ஸரஸ்வத்யா: பித்ருணாம்ச நிகத்யதே |      ஸாத்விகேஷ்வத கல்பேஷு மாஹாத்ம்ய மதிகம் ஹரே|

ஆதிகாலத்தில் எந்தபுராணம் எந்த கல்பத்தில் உபதேசிக்கப்பட்டதோ அந்தபுராண மஹாத்மியம் அந்த கல்பத்தின் ஸ்வரூபத்தையொட்டி சொல்லப்படுகிறது. அக்னியுடையதும் சிவனுடையதும் பெருமை தாமஸ கல்பங்களில் சொல்லப்பட்டது. ராஜஸகல்பங்களில் பிரம்மனுடைய பெருமை சொல்லப்பட்டது. ஸங்கீர்ண(மிசர) கல்பங்களில் ஸரஸ்வதிக்கும் பித்ருக்களுக்கும் பெருமை சொல்லப்பட்டது. ஸாத்வீக கல்பங்களில் பகவான் ஹரிக்கு அதிகபெருமை சொல்லப்படுகின்றன. 
அவற்றை பற்றி நின்றே யோகிகள் பரமபதமடைந்தனர் . 

        ஸ்ரீமத் பாகவத புராணநிர்ணயம்

 அநேக திவ்ய சரித்திரங்கள், அநேக மதவிஷயங்களைப்பற்றிய ஆராய்வு, பகவானின் கல்யாண குணங்கள், பகவானில் பக்தி செலுத்த மனிதன் உண்மையான நிர்குண நிலையை அடைவதற்கும் பரமபதமெனும் முக்தியை அடையும் நோக்கு எனும் அரியவிஷயங்களைப்பற்றி இப்புராணம் அடிக்கடி வசனிக்கிறது. இதனாலேயே இதை "பரமஹம்ஸ ஸம்ஹிதை" என்று பெயர் பெற்றது. இதை வேதவியாஸர் இயற்றிய காரணம், இதை வெளியிட்டதனால் அவருக்குண்டான சாந்தியையும் இதை அப்யஸித்து ஆனந்தித்த சுகபிரம்மத்தின் பெருமையும், மரணவாயில் சிக்கிய பரிக்ஷித்தை இது கரையேற்றிய விதம் என்பவற்றை ஆராய்வோருக்கு இதன் மேன்மைவிளங்கும். இப்புராணத்தில் சரமாரியாய் பலவிடத்தும் ஸாத்வீகதாமஸ தேவதை பற்றி பேசுகிறது. 

ஸத்வம் ரஜஸ தம இதி ப்ராக்ருதோ குணஸ தைா யுகத பர புருஷ ஏக இஹாஸய தததே|ஸதிதயாதயே ஹரிவிரிஞ்சி ஹரேதி ஸமஜ்ஞாம ஸ்ரேயாமஸி ததர கலு ஸத்வதநோ நருணம ஸயு||

ஸத்வம், ராஜஸம், தாமஸம் என்பவை ப்ரக்ருதியின் குணங்கள். இந்த மூன்றுகுணங்களோடு கூடிய பரமபுருஷன் ஒருவனே. ரக்ஷணம், 
ஸ்ருஷ்டி, ஸம்ஹாரம் எனும் காரியங்களுக்காக ஹரி, பிரமன், ஹரன் எனும் பெயர்களை அடைகிறான். அவர்களுள் ஸத்வகுணமுடைய ஹரியிடத்தே நன்மையுண்டாகும். என்று ஸத்வகுணமுள்ளவன் ஹரியே என காட்டப்பட்டுள்ளது. 

பேஜிரே முந்யோ தாகரே பகவந்தமதோக்ஷஜம|ஸத்வம் விஸுததம க்ஷேமாய கல்பந்தேயேநு தாஹிந||முமுக்ஷவோ கோரரூபாந ஹிதவா பூதபதீநத |நாராயணகலா ஸாந்தா பஜநதி ஹயநஸுயவ||ரஜஸ்தம ப்ரருக்தய ஸமஸீலாந பஜநதி வை|பித்ருபூதபரஜேஸாதீந ஸ்ரீயைஸவாயபரஜேபஸவ||

ஆதிகாலத்தில் முனிவாசர்கள் ஸத்வகுணதிருமேனியுடையவனும் பரிசுத்த பகவானுமான புருஷோத்தமனை பூஜித்தனர். அவர்களை அனுஸரித்து அவர்களை பூஜிப்பவர்கள் நன்மையடைபவர்கள், மோக்ஷத்தையடைவர். கோரமான உருவமுடைய பூதகணங்களுக்கு தலைவனாக இருக்கும் ருத்ராதிகளை விட்டு துவேஷமற்றவர்களாய் சாந்தியோடு கூடிய நாராயணரை உபாஸிக்கிறனர். ரஜோகுணம், தமோகுணமுடையவர்கள் அதே குணங்களையுடைய பித்ருக்களையும் பூதகணங்களுக்கு தலைவர்களான ருத்ராதிகள் பிரமன் முதலான ப்ரஜாபதிகள் வரையும் விரும்பி உபாஸிக்கின்றனர் . என்று ஸத்வகுண திருமேனியையுடைய நாராயணரையும்  தாமஸகுணமுடைய சிவனையும் காட்டித் தந்தது. 

சிவ ஸக்தியுகத ஸஸ்வத த்ரிலிங்கோ குணஸம்வருத|ஹரி ஹி நிர்க்குண ஸாக்ஷாத புருஷ ப்ரக்ருதே பர ||

பார்வதியேிடு கூடிய சிவன் எப்போதும் ஸாத்வீகராஜஸதாமஸ ஹங்காரத்திற்கு 
வசப்பட்டவன். தமோகுணமுடையவன். ஹரியோ எனில் முக்குணங்களுமற்றவன், ப்ரகருதிக்கு மேற்பட்ட புருஷன் அவனே. இவ்வாறு நூற்றுகணக்கான இடங்களில் பகவானின் திருமேனி ஸாத்வீகமயமானது, தமோகுணம் லேசமும் அற்றதென உத்கோஷிக்கின்றன. 

             பத்மபுராண நிர்ணயம்

 ப்ருகு மஹரிஷி ஸாத்வீகபரம்பொருள் யார் என்பதையறிய மூவுலகம் சென்றுமுடிவெடுத்த விஷயம் பாகவத, பத்ம, நாரதீய புராணங்களில் பேசப்படுகிறது. பத்மபுராண உத்தரகாண்டத்தில் இருநூற்று ஐம்பத்தைந்தாவது அதிகாரத்தில் இவ்விஷயம் விவரிக்கப்பட்டுள்ளதை  காண்போம். 

           

திலீபன் சொன்னான்- வஸிஷ்டமஹரிஷியே!  ஸாமாந்யதாகவும், விசிஷ்டதாமமாகவும் எல்லா தர்மங்களும்ஜீவாத்ம  பரமாத்ம ஸ்வரூபங்களும் ஸ்வர்கமோக்ஷங்களும் அவற்றின் ஸ்வரூபங்களும்  ஒன்றுவிடாமல் தேவரீரால் கூறப்பட்டன. ஆச்சார்யரான ப்ராமணோத்தமரே! நான் தன்யனானேன். அறிவதில் விருப்பத்தால் இன்னமும் ஒரே ஒரு கேள்வியை கேட்கிறேன்,  உமக்கு  என்னிடமுள்ள வாத்சல்யப்பெருமையாலே உள்ளதை உள்ளபடியே சொல்லவேணும், முதல் பாகவதனும் திரிபுரம் எரித்தவனும் மனைவியோடு கூடிய ருத்ரன் எக்காரணத்தினால் தாழ்ந்ததொரு ரூபத்தையடைந்தான்? சிறந்தவனான அவனுக்கு லிங்கஸ்வரூபமான உருவம் எப்படி உருவாகும்? ஐந்துமுகத்தையும் முக்கண்களுமுடைய சூலபாணியாகிய அவனுக்கு இத்தாழ்ந்த உருவத்தை எப்படி அடைந்தான்? இதையெல்லாம் எனக்கு சொல்லவேணும். 
வசிஷ்டர் கூறினார்- நீ என்னை கேட்கும் விஷயத்தை வாத்சல்யத்தால் கூறுகிறேன். மந்தரமெனும் மலையில் ஸ்வயம்புவாமனு முன்னொரு காலத்தில் முனிவர்களை கொண்டு தீர்க்கஸ்தரயாகம் செய்தான். அங்கு கூடியிருந்த முனிவர்கள் விரதநிஷ்டையுடையவர்கள், பல சாஸ்திரமறிந்தவர்கள், வேதமறிந்த அந்தணர்களாவர். ஸத்ரயாகம் நடக்கும்போது பரம்பொருளை தேடுவதற்காக பின்வருமாறு பேசிகொண்டனர். "வேதமறிந்த விபரர்களுக்கு பூஜிக்கத்தக்க தகுந்த தெய்வம் யாது? ப்ரஹ்ம விஷ்ணு சிவனுள் யார் தன்னை துதிப்பவனுக்கு முக்தியையளிப்பான்? எவனுடைய ஸ்ரீபாத தீர்த்தம் அருந்ததக்கது? எவன் உண்டது மிகுந்த பரிசுத்தமானது? எவன் அழிவற்றவனும் பரஞ்சோதியாகவும் பழமையோனாக இருக்கிறான்? எவனுடைய தீர்த்த ப்ரஸாதங்கள் பித்ருக்களுக்கு திருப்தியை அளிக்கும்? "என்று இவ்வண்ணம் மஹரிஷிகளுள் விவாதமே உண்டாயிற்று. சில மஹரிஷிகள் ருத்ரனே பரம்பொருள் என்றனர். சில முனிஸ்ரேஷ்டர்கள் பிரமனே பூஜிக்கதக்கவன் என்றனர். சிலர் சூர்யனே பூஜயன் என்றனர். ஸர்வஸ்யாமியாய் செல்வம் நிறைந்தவனாய், ஸ்ரீபதியான புருஷோத்தமனான அழிவற்ற தாமரைகண்ணணான வாஸுதேவனாய் ஆதியந்தமற்றவனாய் பரமேஸ்வரனான நாராயணரே பூஜிக்கதக்கவன் என சில அந்தணர்களும் உரைத்தனர். அவர்களின் விவாதம் தொடர்ந்தகொண்டிருக்கையில்ஸ்வயம்புவாமநு பின்வருமாறு கூறலானார்.  "சுத்தஸத்வனான கல்யாணகுணமுடைய ஸர்வஸ்யாமியாய் செல்வம் நிறைந்தவனாய், ஸ்ரீபதியான புருஷோத்தமனான உபயவிபூதிசெல்வமுடைய அச்சுதனே அந்தணர்களுக்கு பூஜயன். ரஜஸ தமோ குணங்கள் கலந்த மற்றய தெய்வங்கள் அவர்களுக்கு பூஜயர்களல்ல." என்று அவர் கூறியதை கேட்ட மஹரிஷிகள் அனைவரும் ப்ருகுமஹரிஷியை வணங்கி கோரிக்கை விடுத்தனர். "எங்கள் ஐயத்தை போக்க நீரே வல்லவர்.ப்ரம்மவிஷ்ணுருத்ரர்களுக்கு அருகில் சென்று  ஸத்வகுண சரீரம் கொண்டு ப்ராஹ்மண பூஜைகுரியவர் யார்? என்பதை அறியும் லோகோபகாரத்தை செய்வீராக" . 
இப்படி சொல்லப்பட்ட அவர் எருதுகொடியோனிருக்கும் கைலாஸத்திற்கு வாமதேவரோடு சென்றார். சங்கரனுடைய ஆலயதுவாரத்திற்கு சென்று சூலத்தையேந்திய மஹாபயங்கரனாகிய நந்தியை கண்டு பின்வருமாறு சொன்னார். "தேவனான ஹரனை காண ப்ருகுவான நான் வந்துள்ளேன், நான் வந்ததை சங்கரனிடம் தெரிவிப்பாயாக". இதைகேட்ட நந்தி  கடுமையாக பின்வருமாறு கூறிற்று" எமது எஜமாமர் பார்வதிதேவியாரோடு தனிமையில் உள்ளார், எனவே அவரை நீர் பார்க்க இயலாது, திரும்பிசெல்". இவ்வாறு நிராகரிக்கப்பட்டும் ருத்ராலயத்தில் பலநாட்கள் காத்துகிடந்தார். ஒரு கட்டத்தில் பொறுமையிழந்த ப்ருகுரிஷி 'ஸ்த்ரீஸங்கமத்தில் மயங்கிய என்னை அவமதித்த இவன் லிங்கஸ்வரூபமாக ஆகுக. தாமஸத்தோடு கூடி அந்தணனான என்னைஅவமதித்ததால் ப்ராஹமண பூஜைக்கு அநாஹனாகி அந்தணரால் பூஜிக்கப்படாதவனாவான், ஆகையால் இவனுக்கு கொடுக்கும் அந்தம ஜலம், புஷ்பம், ஹவிஸ் முதலியன நிர்மாலயம் (உபயோகமில்லாதது) ஆகும். இதில் ஐயமில்லை. , பஸ்மத்தையும் லிங்கத்தையும் கபாளத்தை தரிக்கும் ருத்ரபக்தர்கள் பாஷாண்டிகளாக வேதத்திற்கு புறம்பானவராவார்"என கடுமையாக சபித்துவிட்டு ப்ரஹ்மலோகம் சென்றார். அங்கு ஸர்வலோக தேவர்களும் பிரமனை பார்த்து கைகூப்பி வணங்கி மெளனமானார். முனிவர் தலைவரான அவரை பார்த்தும் ரஜோகுணத்தால் மூடப்பட்டவனாகையால் ப்ரஹ்மா வந்திருந்த முனிவரை பூஜிக்கவில்லை, எதிர்கொண்டழைக்கவில்லை, இன்சொற் பேசவில்லை. இதனால் கோபமடைந்த ப்ருகு ரிஷி "அதிகமான ரஜோகுணமுடையவனாகிய நீ எவராலும் பூஜிக்கப்படாதவனாகுக" என்று இதுவரை லோஹபிதாவாக இருந்த பிரமனை சபித்துவிட்டு பகவானுடைய ஆலயத்திற்கு சென்றார். அங்கு ஆதிஷேஷனில் சயனித்து மலர்மகளின் மலர்கைகளால் திருவடி வருடப்பெற்றவனான கமலாபதியை கண்டார். இவனும் நம்மை அவமதிக்கும்வகையில் தூங்குகிறானே என்றெண்ணிய பிருகு விஷ்ணுவின் பரமமங்கள திருமார்பில் எட்டி உதைத்தார். (இவ்வாறு நடக்கவேண்டுமென்பதற்காகவே கள்ள நித்திரை செய்த)பகவான் உடனே எழுந்து 'தன்யனானேன்' என்று பேரானந்தத்தோடு அவர் பாதங்களை தன் திருகரங்களால் வருடி இன்சொல்லால் அத்திருவடிபட்டதால் பெற்ற பேற்றினை கூறி அபாக்ருதமான மாலை, சந்தனம் முதலானவற்றை கொடுத்து பூஜை செய்தார். உடனே முனிதலைவர் ஆனந்தகண்ணீர்விட்டு சிறந்த ஆஸனத்திலிருந்து எழுந்திருந்து தயாநிதியான பகவானை கைகூப்பி வணங்கி சொல்லலானார். அஹோ!  என்ன ரூபம்? என்ன சாந்தி? என்ன பொறுமை? ஹரியான உம் ஸத்வகுணத்தை என்னவென்பது? குணக்கடலான உன்னை தவிற பிறதேவர் எவருக்குமே ஸத்வகுணமில்லை. புருஷோத்தமனான நீயே ப்ராஹ்மண பூஜயன். உன்னை விடுத்து வேறெந்த தேவர்களை அர்சிக்கிறார்களோ அவர்கள் பாஷாண்டிகளாய் நல்லோர்களால் இகழப்படுவர். சுத்தஸத்வமுள்ள நீயே மறையவர்களால் பூஜிக்கதக்கவன். உன் ஸ்ரீ பாத தீர்தம் ஸேவிக்கதக்கது, முக்தியளிப்பது, மலத்தை நீக்குவது, நீ புசித்து மிகுந்தத தீர்த்தமே பித்ருக்களுக்கும், தேவர்களுக்கும், அந்தணர்களுக்கும் ஸேவிக்கதக்கது, மற்றவர்களுடையவை நிர்மால்யம் எனப்படுவது. ஆகையால் அறிவுள்ள ப்ராஹ்மணன்  ஸனாதனனான உன்னை பூஜித்து உன் தீர்த்தத்தையும், ப்ரஸாதத்தையும் ஸேவிக்கக்கடவான். பித்ரு ஸிராத்தத்தில் உன்  தீர்த்தப்ரஸாதத்தை அந்தணன் அளிக்காவிடின் ஸிரார்தம் வீணாகிப்போய் பித்ருக்கள் நரகில் வீழ்வர். உன் ப்ரஸாதத்தை ஹோமம் செய்து பித்ருக்களுக்கு அளித்தால் தேவதைகளுக்கும் பித்ருக்களுக்கும் திருப்தியுண்டாகிறது. ஆகையால் மறையவர்கள் போற்றதகுந்தவன் நீயொருவனே!  தேவகீ புத்ரனே ப்ராஹ்மன்யன்(ப்ராஹ்மன பூஜயன்-ப்ராஹ்மனர்களால் பூஜிக்கப்படுபவன்), மதுஸுதனனே ப்ராஹ்மன்யன், புண்டரிகாக்ஷேனே ப்ராஹ்மன்யன்,அச்சுதனேப்ராஹ்மன்யன்,விஷ்ணுவே ப்ராஹ்மன்யன்,வாஸுதேவனும் அச்சுதனுமான கிருஷ்ணனே ப்ராஹ்மன்யன்,நரசிங்கனான ப்ராஹ்மன்யன்,அழிவற்ற நாராயணனேப்ராஹ்மன்யன்,ஸ்ரீ தரனே ப்ராஹ்மன்யன்,கோவிந்தனும் வாமனனானவனுமே ப்ராஹ்மன்யன்,யஜ்ஞவராஹனே ப்ராஹ்மன்யன், கேசவனான புருஷோத்தமனே ப்ராஹ்மன்யன்,திருமகளின் மணாளனும் தாமரைகண்ணனுமான ரகுகுலராமனேப்ராஹ்மன்யன், பத்மநாபனே ப்ராஹ்மன்யன்,மாதவனே ப்ராஹ்மன்யன்,தலைவனான திரிவிக்ரமனே ப்ராஹ்மன்யன்,இருடிகேசனே ப்ராஹ்மன்யன், ஜனார்தனனே ப்ராஹ்மன்யன்,ப்ராஹ்மன்யதேவனும், நாராயணனும் ஸ்ரீபதியுமான தாமரைகண்ணனான உனக்கு நமஸ்காரம், ப்ராஹ்மண்ய தேவனும் வாஸுதேவனும், விஷ்ணுவும், கல்யாணகுணபூர்ணனுமான  பரமாத்மாவுக்கு  உனக்கு நமஸ்காரம், ப்ராஹ்மண்யதேவனும் ஸர்வ தேவ ஸ்வரூபியும், வேதநாதனும், வராஹஸ்வரூபமான உனக்கு நமஸ்காரம்,ப்ராஹ்மன்யதேவனும் சேஷாசாயியும், தாமரைக்கண்ணனும், ராகவனுமான உனக்கு நமஸ்காரம். எல்லா தேவர்களும் ரிஷிகளும் உன்னுடைய பரத்வத்தை உணர்த்தும் ஸத்வத்தை அறிவதற்கே மஹரிஷிகளால் அனுப்பப்பட்டேன் கோவிந்தா! உன்னுடைய ஸெளசீல்யவாத்ஸல்ய காருண்யாதி குணங்களையறியவே உன் திருமார்பை காலால் உதைத்தேன் தயாநிதியே!  அப்பாதஹமான செயலைபொறுத்தருளவேண்டும் என மறுபடி, மறுபடியும் கைகூப்பி வணங்கிவிட்டு பூமியை அடைந்தார். வந்தடைந்த ரிஷி ருத்ர, ப்ரஹ்ம தேவர்களின் குணத்தையும் அவர்களுக்கிட்ட சாபத்தையும் கூறி பகவானின் கல்யாண குணத்தையுறைத்தார். ப்ரஹ்மமான நாராயணரே மறையறிந்தவர்களால் போற்றதகுந்தவன். கண்ணனை நினைப்பதால் பாவியும் மோக்ஷம்பெறுவான். அவனுடைய திருவடி நீரே அருந்ததக்கது, பகவத்நிவேதனமே பித்ருக்கள், அந்தணர்களுக்குரியவை. அவையே சுவர்க்கமோக்ஷமளிப்பவை. ஆகையால் மற்றயவர்களைவிட்டு பழையோனாகியவிஷ்ணுவையே உயிருள்ளவரையும் பூஜிப்பீர்களாக. என பத்மபுராணத்தில் சொல்லப்பட்டது 
மஹரிஷிசாபம் எவ்விதம் பலித்திருக்கிறது என்பதை ஆலயம்தோறும் லிங்கபூஜை நடப்பதிலிருந்தும் ப்ரஹ்மாவுக்கு தனிகோவிலில்லாதிருப்பதையும் ப்ரத்யக்ஷமாக காண்கிறோம். ருத்ரபக்தர்களான ஸ்மார்த்த ப்ராஹ்மணர்களும் ஹரிபூஜையை விடுவதில்லை என்பதையும் அறிகிறோம். தீவிர வைணர்கள் யாரும் இடிவிழ, காளை முட்ட வருகையிலும், ஸர்பம் துரத்துகையில் கூட வேறு தேவாலயங்களுள் நுழையாமல் "மறந்தும் புறம் தொழாதவர்களாய் வாழ்ந்தவர்கள்" என்பதையும் அறிகிறோம். எனவே பத்மபுராணமும் ஸத்வகுணஸ்வரூபன் நாரணனே என நிலை நாட்டியது.  
இதே புராணவாயிலாகவே புராணநிர்ணயமும் பார்வதி பரமேஸ்வரனின் சம்பாஷனையினூடே தெளிவுற விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. உத்தரகாண்டத்திலே 263ம் அத்யாயத்தில்
"பார்வதி தேவி சிவப்பிரானைப் பார்த்து பாஷண்டர்கள் என்பது நாஸ்திகர் என்றீர். அவர்களுடன் பேசவே கூடாதென்று நீர் சென்னீர். அப்பாஷண்டர்களின் லக்ஷணம் என்ன என்று கேட்டாள். அதற்கு சிவப்பிரான் சென்னார். 
நாராயணனைக் காட்டிலும் வேறான ஒரு தேவனைப் பரமாத்மாவாக யார் கூறுகிறார்களோ, அவருக்கு சமமாக ப்ரஹ்மருத்ராதியான பிரம்மா சிவன் போன்ற தேவர்களை யார் கூறுகிறார்களோ, கபாலம், பஸ்மம் என்ற சாம்பல் எலும்பு முதலிய அவைதிகமான என்னும் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான அடையாளங்களை யார் தரிக்கிறார்களோ ஸந்யாஸ ஆஸ்ரமத்திற்குத் தகுதியில்லாமலே சடை,மரவுரிகளை யார் தரிக்கிறார்களோ சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான பல செயல்களை யார் செய்கிறார்களோ அவர்கள் நாஸ்திகர்கள் என்று விரிவாக கூறுகினார். 
இதை கேட்ட பார்வதி இதுவே நாஸ்திகார்கள் லக்ஷணம் எனில் நீர் ஏன் கபாலம். பஸ்மம் எலும்பு முதலிய் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான அடையாளங்களை ஏன் தாரிக்கிறீர் என்று கேட்க, இதற்கு முக்கட்பிரான் ஒருவருமில்லாத இடத்திற்கு பார்வதியை அழைத்துச்சென்று நீ இதை எவரிடமும் சொல்லாதே என்று ஆணையிட்டு, முற்காலத்தில் நமுசி முதலான அஸூர்கள் வேததர்ம நிஷ்டர்களாய் விஷ்ணு பக்தர்களாய் இருந்தமையாலே வெல்லவரிய பலம் வீரங்களை பெற்றிருந்தனர். அவர்களால் அடக்கப்பெற்ற தேவர்கள் பரமபுருஷரான விஷ்ணுவிடம் முறையிட்டனர். 
விஷ்ணு என்னைப்பார்த்து தேவ த்வேஷிகள் என்னும் கிருஷ்ணரை நிந்தனை செய்பவர் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரானவர்களாகவும் என்னிடம் பக்தியற்றவர்களாகி பலங்குறைந்தவர்கள் ஆவதற்காக நீ நேரேயும் பல அந்தணர்களை ஆவேசித்து நின்றும் பல பாஷண்ட சாஸ்த்திரங்களை அவர்களுக்கு உபதேசிப்பாயாக என்று நியமிக்க இதனால் எனக்குப் பெரும் பாவம் வந்து சேருமே என்று நான் நடுங்க தேவதைகளின் நலத்துக்கும் பாவிகளான அஸூரர்களை அழிவதற்கும் நீ இப்படி செய்தே தீரவேண்டும். ஆயினும் இதற்கு ப்ராயச்சித்தமாக என்னை நெஞ்சில் தியானித்து என்னுடைய தாரக மந்திரத்தை ஜபித்துக் கொண்டேயிருந்தால் உன்னிடம் பாபம் ஒட்டாது என்று விஷ்ணு கூறியதாக சிவன் பார்வதியிடம் கூறினார்.
இதை கேட்ட பார்வதி குற்றமற்ற தேவர் தலைவனே பகவத்பக்தியற்ற அந்தணர்களாலே சொல்லப்பெற்ற தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை வரிசையாய் கூறுவிராக. அதற்கு சிவப்பிரான் தேவியே தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை கூறுகிறேன் கேளாய். இந்தத் தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை நினைத்தால்கூட அறிவாளிகளுக்கும் பதிதத்தன்மை ஆவான் அதாவது பாவியாக ஆவான். 
முதன்முதலில் பாசுபதம் முதலான சைவாகமங்கள் என்னும் சிவபூஜை பஸ்மம் பூசுதல் என்னால் நேரே சொல்லப்பட்டன. என் சக்தியால் ஆவேசிக்கப்பட்ட அந்தணர்கள் தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை உபதேசிக்கப் பட்டவைகளை இனி கேள். வைஸேஷிகம் என்னும் பெரிய ஸாஸ்திரம் கணாதராலே கூறப்பட்டது. கௌதமராலே ந்யாயஸாஸ்திரம் கூறப்பட்டது. இவ்விரண்டும் பரமாணுவை ஜகத்காரணமாகச் சொல்கின்றன. கபிலரால் மூலப்ரக்ருதி ஜகத்காரணமாகச் சொல்லும் ஸாங்க்ய ஸாஸ்திரம் செய்யப்பட்டது. தேவகுருவான பிருஹஸ்பதியால் மிகத் தாழ்ந்ததான சார்வாக ஸாஸ்திரம் இயற்றப்பட்டது. திரிபுராசுரர்களை அழிப்பதற்காக புத்தாவதாரம் எடுத்த விஷ்ணுவாலே நக்னம் நீலபடம் முதலான பிரிவுகளை உடைய பௌத்தம் என்னும் தீயஸாஸ்திரம் உபதேசிக்கப்பட்டது. 
மாயாவாதம் என்னும் தீயஸாஸ்திரம் மறைந்து நிற்கும் பௌத்தமதம் எனப்படுகிறது. கலியுகத்தில் (ஆதிசங்கராக) அந்தணவுருக் கொண்ட என்னாலேயே அது சொல்லப்பட்டது. வேதவாக்யங்களுக்கு அனைவரும் இகழத்தக்க அவப்பொருள்களை அந்த மாயாவாதம் காட்டும். அந்த மதத்தில் கர்மத்திற்கு ஸ்வரூபத்யாமமே சொல்லப்படும். அதில் எல்லாக் கர்மங்களினின்றும் நீங்கிய ஸந்யாஸமே சொல்லப்படும். அதில் ஜீவாத்மாவுக்கும் பரமாத்மாவுக்கும் என்னால் ஸ்வரூபைக்யம் என்னும் ஒரே தன்மையும் பரமாத்மாவுடன் ஒன்றாகிவிடுதல் கூறப்படுகிறது. ப்ரஹ்மத்திற்கு நிர்குணஸ்வரூபம் என்ற குணமும் உருவமும் இல்லை என்று சொல்லப்பட்டது. 
கலியுகத்தில் தீயவர்கள் அனைவரும் மயங்குவதற்காக சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான இந்தப் பெரிய ஸாஸ்திரம் வேதார்த்தம் போலே என்னால் வஞ்சனையால் அவர்களை அழிப்பதற்காக ரக்ஷக்கப்படப்போகிறது. நைமிநி என்னும் அந்தணராலே பூர்வபாகமாகிற பெரிய ஸாஸ்திரம் நிரீஸ்வரவாதம் செய்யப்பெற்று அவப்பொருளுடையதாகச் செய்யப்பட்டது.
மற்றும் ஸத்வகுண புராணங்கள் விஷ்ணு சம்பந்தமானவை அவை நற்குண புராணங்கள் 1 பாகவதபுராணம் 2. விஷ்ணுபுராணம் 3. நாரதபுராணம் 4. கருடபுராணம் 5. பத்மபுராணம் 6. வராஹபுராணம் ராஜஸகுண புராணங்கள் பிரம்மா சம்பந்தமானவை அவை அசுரகுண புராணங்கள் 1. ப்ரஹ்மாண்ட புராணம் 2. ப்ரஹ்ம வைவர்த்த புராணம் 3. மார்க்கண்டேய புராணம் 4. பவிஷ்ய புராணம் 5. வாமன புராணம் 6. ப்ரஹ்ம புராணம் தாமஸகுண புராணங்கள் சிவன் சம்பந்தமானவை அவை அறியாமைகுண புராணங்கள் 1. மத்ஸ்ய புராணம் 2. கூர்ம புராணம் 3. லிங்க புராணம் 4. சிவ புராணம் 5.ஸ்கந்த புராணம் 6. அக்னி புராணம் இதில் நற்குண புராணங்களே சாஸ்த்திரத்திற்கு உட்பட்டவை மற்றும் மோக்ஷத்தை (+வாஷிஷ்டம்,ஹாரிதம்,  வ்யாஸம, பராசர, பரத்வாஜ, காஸ்யப ஸ்மிருதிகள்)  கொடுக்கும் மற்றையவை நரகத்தையளிப்பவை. அறிவாளிகள் அவற்றை ஒதுக்கக்கடவான்"என ஆணியடித்தாற்போல் நிலைநாட்டியது. 

           ஸ்கந்தபுராண நிர்ணயம்

சைவர்களால் சிவ, லிங்க புராணங்களுக்கு அடுத்தபடியாக கொண்டாடப்படும் புராணம் ஸ்கந்தபுராணமே;அப்புராணத்தில் புருஷோத்தம மஹாத்மியத்தில் இருபத்தோராவது அத்யாயத்தில் ஒரு ருக்வேதமந்திரம் பின்வருமாறு உபப்ரும்ஹானம் செய்யப்பட்டுள்ளது. 

ஜைமினி சொன்னார்- இப்படி சொல்லிக்கொண்டிருக்குமவனிடம் ருக்வேதத்தில் கரைகண்டவனும் ராஜரிஷியும்,வேதறிவு பெற்ற ஒரு இருப்பிறப்பாளன் உகப்புடன் ஒரு வார்த்தை கூறினான். "உன்னுடைய பாக்யத்தை என்னவென்று கொண்டாடுவேன்? அந்த அர்சசாமூர்தியை உபாஸித்தாலே முக்தியுண்டென சுருதியே சொல்லிற்றன்றோ! புருஷனால் நிருமிக்கப்படாத யாதொரு மரம் கடற்கரையில் மிதக்கிறதோ ஆராதிக்க அரியவனான அப்பரமபுருஷனை அடையவுகரிய முக்தியை  முக்தியையடைகின்றனர்" என ப்ரஹ்மஞானநிதியான நாரதமஹரிஷி இதை சொன்னார். பரம புருஷனே வேதாந்த வாக்யங்களை விட எவை நன்கறியும்? வேதத்தையொட்டியன்றோ ஸ்ருஷ்டி, அவதாரம்  என்பவற்றை பகவான் செய்கிறார். ஸாமவேத கீதங்களில் பாடப்பட்டவனும் வேதாந்தங்களில் சொல்லப்பட்டவனுமான மனிதர்களுக்கு நன்மையளிப்பவனும் அவனே;அந்தபுருஷனை பிரதிமை என நினைக்காதே, மிக உறுதியாக இருக்கும் தமோகுணங்கள் இவரை காண்பதாலேயே நம்மைவிட்டு நீங்கும், இந்த அர்ச்சையை சொல்லும் வேதவாக்யங்கள் முற்காலத்திலிருந்தே வழங்கின". என தாமஸகுண பரிஹாரஸாத்வீக ஸ்வரூபமாக நாராயணன் விளங்குவதை வேதத்தை கொண்டே விளக்கியது. இதே புராணத்தில் சிவன், ஸ்கந்த சம்பாஷனையில் சிவன்
ஷிவ-ஷாஸ்த்ரேஷு தத் க்ராஹ்யம் பகவச்-சாஸ்திர-யோகி யத் பரமோ விஷ்ணுர் ஏவைகஸ் தஜ் ஜியானம் மோக்ஷ -ஸ்தானம் ஷாஸ்திராணம் நிர்ணையஸ் தவ் ஏஷஸ் தத் அன்யன் மோஹனாய ஹி

'சிவ சாஸ்திரங்களின் கூத்துக்கள் விஷ்ணு சாஸ்திரங்களோடு ஓத்திருக்கும்போது மட்டுமே ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். பகவான் விஷ்ணு மட்டுமே முழுமுதற் கடவுள். மேலும், அவரை பற்றிய அறிவே விடுதலைக்கான வழி. அதுவே  எல்லா சாஸ்திரங்களின் முடிவு. பிற எல்லா முடிவுகளும் மக்களை மோகிப்பதாகாது'.  என்கிறார். இவ்விதம் ஸ்கந்தபுராணமே ஸத்வரூபம் விஷ்ணுவுக்கே உரித்தது என்றது. 

ப்ராக்ருதமான ஸாத்வீகராஜஸதமோ குணங்களை கடந்தவனும் சுத்தஸத்வமயமான திருமேனியையும் ஸ்தானத்தையுமுடைய பரமபுருஷன் பகவான் ஹரி ஒருவனே என்பதை 
ஸ்ருதி, ஸ்மிருதிஇதிஹாசபுராணங்களை கொண்டு நிலைநாட்டி நிறுபவப்பட்டது. 
இவையொன்றிற்கு கூட பதில்கூற தெரியாத சில சிசுபாலர்கள் நமது பகவத்பரத்வசாக்ஷிகளை அசைக்கப்பார்த்தும், சில ஸ்ருதி, புராணவசனங்களைகொண்டு சைவாச்சார்யார்கள் எழுதிய புரட்டுக்ரந்தக்களை வைத்து பகவான் ஹரி தமோகுணத்தான், அவரது பெருமையுறைக்கும் புராணங்கள் தாமஸமானவை, சிவன் சுத்தஸாத்வீகி, சிவசம்மந்த புராணங்கள் ஸாத்வீகமானவை என பிதற்றுவர் . அவைகூட அவைதீகமானவை என்பதை நிரூபித்து மறுபடியும் விஷ்ணுசம்பந்தமுடையவை யாவும் ஸாத்வீகமானவை என்பதை கல்வெட்டுபோல நிலைநாட்டுவோம். 

ஸாத்வீகபுராண ஆக்ஷேப பரிஹாரம்

ஆக்ஷேபம்-  ஆ. ஈஸ்வரமூர்த்தி பிள்ளையின் சுலோக பஞ்சக விஷயமெனும் க்ரந்தம் பின்வருமாறு பிதற்றும். 

 "ஸாத்விகீ ருத்ரே பக்தே ப்ரஹ்மணீ ராஜஸீ |
தாமஸீ தைத்ய பக்ஷேஷு மாயாத்ரேதாஹ்யுதாஹ்ருதோ ||

என்ற க்ருஷ்ணஉபனிஷத் ருத்ரனை ஸாத்வீகி, எனவும் விஷ்ணுவை தாமஸி எனவும் கூறிற்று.இது மற்றைய உபனிஷதுகளோடு முரண்படும் என தோன்றலாம். ஆனால் இதற்கு விளக்கம்
ஸுதசம்ஹிதையில் உள்ளது. 

ரஜோ குணோநஸம்  சந்தோ ப்ரஹ்மாதிஷ்டாய தம் குணம் த்ரஷ்டாப்வதி ஸர்வஸ்ய ஜகத : பண்டிதோத்தமா : குணோர்ந தமஸாச் சந்தோ விஷ்ணுஸ்  ஸத்வகுணம்புதா : அதிஷ்டாய பவேத் ஸர்வ ஜகத : பாலக :ப்ரபு : ததாஸத்வகுணச் சந்தோ ருத்ரோ விப்ராஸ்தமோ குணம் அதிஷ்டாய பவேத்தக்தாஜகதஸ்ஸத்யவாதிந

இதன் பொருள் : ராஜஸ குணத்தால் மூடப்பட்ட பிரம்மா அந்த குணத்தையே அதிஷ்டித்து சர்வ ஜகத்துக்கும் சிருஷ்டி கர்த்தாவானார்.தாமச குணத்தால் மூடப்பட்ட விஷ்ணு சத்வ குணத்தை அதிஷ்டித்து சர்வ ஜகத்துக்கும் ரட்சக கர்த்தாவானார்.சத்வ குணத்தால் மூடப்பட்ட ருத்ரர் தாமஸ் குணத்தை அதிஷ்டித்து சர்வ ஜகத்துக்கும் சம்ஹார கர்த்தாவானார் 

ஆக,அந்த உபனிஷத்துக்களிடையே எந்த முரணும் இல்லை என்று அறியலாம்.ஆக திரிமூர்த்திகள் ஒவ்வொருவருக்கும் இருகுணம் உண்டு,ஒன்று சகஜம்(இயல்பு) மற்றொன்று அதிஷ்டானம்.ஆக,பிராம்மாவுக்கு இயல்பு மற்றும் அதிஷ்டானம் இரண்டுமே ராஜஸம்.விஷ்ணுவுக்கு இயல்பான குணம் தாமஸம்,அதிஷ்டானம் சாத்விகம்.ருத்ரருக்கு இயல்பான குணம் சாத்விகம்,அதிஷ்டானம் தாமசம்.

ஒருவன் உள்ளத்தின் குரோதமும் வெளியே நல்லவன் போல் நடித்தாலும்,அவனை குரோதி என்றே அழைப்போம்.அவனது இயல்பைக் கொண்டே அவன் குணத்தைக் கூறுவோம் அன்றி அவனது வெளி வேஷத்தை வைத்து அல்ல.அதுபோல்,விஷ்ணுவின் இயல் தாமசம்,ஆனாலும் அவருக்கு சாத்விக தொழிலான காத்தலுக்கு இறைவன் நியமித்துள்ளான்.ஆகையால்,இயற்கையாக தாமச குணம் உடைய விஷ்ணுவை அவரது தொழிலை வைத்து அவரை சாத்விகி என்பது மடைமை.அவரது சஹஜ குணத்தை வைத்தே அவர் குணத்தை குறிப்பிட வேண்டும்.அவர் சஹஜ குணம் தாமசம் ஆகையால்,விஷ்ணு தாமசியே.

ஆக,உண்மையான தாமஸி விஷ்ணு,தாமஸ புராணங்கள் வைணவப் புராணங்களாம்.சாத்விகி ருத்திரர்,சைவப்புராணங்கள் சாத்விக புராணங்களாம். 


நமது ஸமாதானம்- வேத,வேதாந்தங்களிலேயே புருஷஸூக்தத்தில் லக்ஷமிநாதனான பரமபுருஷனை ஓதுகையில் 'தமஸஸ்து பாரே', 'தமஸ பரஸ தாத'என்றதன் மூலம் தாமஸத்துக்கு அப்பாற்பட்டவன் என அறைகிறது
 ருக்வேதம் ஐந்தாமஷ்டகம் ஆறாமத்யாயம் இருபத்து நாலாவது  விஷ்ணுஸூக்த வாசகம்
'தம தவா கருணமி தவஸமவதவயாந
         க்ஷயநதமஸய ரஜஸ பராகே'
மிகவும் முதியவனான ராஜஸூக்கு அப்பால் எழுந்தருளியிப்பவன் என நேரடியாகவே உறைத்தபோது அதை மறைபொருளாக பாவித்து இரட்டையர்த்தம் கற்பிப்பது அவைதீகமன்றோ. 


மற்றும் இங்கு கிருஷ்ணோபனிஷத் வாக்யத்தை கையாண்ட விதம் காண்கையில் இவருக்கு கண்ணில் கோளாறா அல்லது வடமொழி புலமை சூன்யமா எனும் ஐயம் எழக்கூடும்.
அவ்வாக்யத்தில் "மாயை எனும் வஞ்சகம் மூன்றுகுணங்களை கொண்டது
அவை ஸத்வம், ராஜஸம், தாமஸம். ஸத்வகுணம் சிவனிடமும் பிரம்மாவிடம் 
ராஜஸமும் வெளிப்படுகிறது" எனதான் கூறியதே தவிற விஷ்ணுவிற்கு தமோகுணமுண்டு என எவ்விடத்திலும் இல்லை. பகவானுடைய நாமத்திற்கு அங்கு எப்பதமுமில்லையே. 

மற்றும் அவ்வசனத்தில் சிவனை பரமஸாத்வீகி என கூறவில்லை, சிவனிடம் ஸாத்வீக குணம் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது என்றே கூறியது. இதை நாம் ஆக்ஷேபிக்கவில்லையே. 

ஹஸ்தே(அ)க்ஷமாலம் ஹ்ருதி ராமதத்வம் ஸ்வமஸ்ததே கேஸவபாத தீர்த்தம் ஜிஹ்வாக்ரபாகே வரராமமந்தரம் சிவம் மஹாபாகவதம் ஸ்மராமி

”’ கையில் துளசிமணிமாலையும், நெஞ்சில் ராம தத்வத்தையும், தன் தலையில் கேசவனின் பாததீர்த்தமான கங்கையையும், நாவின் நுனியில் தாரகமான ராம மந்திரத்தையும் தரித்து நிற்கும் சிவனை மஹாபாகவதனாக அறுதியிடுகிறேன்.”’ என்றல்லவோ பாகவதம் கூறிற்று. இவ்வாறு எம்பெருமாளின் பக்தபாகவதனுக்கு ஸாத்வீககுணம் ஆங்கேங்கே வெளிப்படதான் செய்யும். சிவன் தன் தமோகுணத்தை இப்படி பகவத்நிஷ்டையால் போக்கிக்கொள்கிறார் என்பதும் பொருந்தும்.

பகவான் முக்குணங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவர் என்பதையும் ஸாத்வீகுணம் அவரை அறியும் எளியவழியென்பதாற்தான் ஸாத்வீகதிருமேனியை கொண்டருளுகின்றார் என்பதற்கும் மேலே பல ப்ரஹ்மானம் காட்டினோம். ஜட குணங்களால் மூடப்பட்டவன் எவ்விதம் ப்ரஹ்மமாக முடியும்? அங்கனம் மேற்காட்டிய ஸூதசம்ஹிதை வசனத்தால் ஜடகுணங்களுள் ஒன்றில் சிவன் மூடப்பட்டதாக உள்ளதே, ஆகையால் சிவன் சாதாரண ஜீவாத்மா என விளங்கும். ஆகையினால் மேற்காட்டிய ஸூதசம்ஹிதை வசனத்திற்கு எவ்வித ஸ்ருதி ப்ரமாணமுமில்லையென்பதால் அது நிராகரிக்கதக்கதே. 


ஆக்ஷேபம்-  கந்த புராணம்:ஸுத சம்ஹிதை:இரண்டாம் அத்யாயம்:

ருத்ரஸ்ய விக்ரஹம் ஸுகலம் க்ருஷ்ணம்
விஷ்ணோஸ்ச விக்ரஹம் |
ப்ரஹ்மணோதி விக்ரஹம் ரகதம சிந்தயேத பூதிமுகதயே||
ஸெளகலம் ஸத்வகுணஜ்ஜாதம ராகம ஜாதம ரஜோகுணத|
கார்ஷண்யம் தமோகுணஜ்ஜாதம இதி வித்யாத ஸ்மஸ்தத||

ருத்ரனுடைய சரீரத்தை வெளுப்பாகவும், விஷ்ணுவுடைய சரீரரத்தை கருப்பாகவும் பிரம்மனின் சரீரத்தை சிவப்பாகவும் பூதிமுக்தியின் பொருட்டு சிந்திக்கக்கடவான். வெளுப்பு ஸத்வகுணத்தாலுண்டாகும்; சிவப்பு ரஜோகுணத்தாலுண்டாகும்;கறுப்பு தமோகுணத்தாலுண்டானது என அறியகடவான். 

எனவே விஷ்ணுவுடைய மேனி தாமஸத்தாலுண்டானதுசிவனுடைய செம்மேனி ஸாத்வீகம். ஆகையால் சிவசம்பந்தபுராணம் ஸாத்வீகம்;விஷ்ணு சம்பந்தபுராணம் தாமஸமாகும். 

ஸமாதானம்:அப்புராண வசனத்தில் விஷ்ணுவுக்கு தமோகுணமுண்டு என சாபதமாக கூறப்படவில்லை. இதைக்கொண்டு நாம் வேதத்திலிருந்து எடுத்த மேற்கோள்களின் மூலம் பகவானுக்கு தமோகுண நாற்றமும் கிடையாது என்பதை அசைக்கவும் முடியாது என்பதை நடுநிலையாளர்க்கு புரியும். 
வெண்மை , செம்மை, கருமை ஆகிய நிறங்கள் ஸத்வ, ராஜஸ, தாமஸ குணங்களை காட்டுமென்பதெல்லாம் ப்ராக்ருதமான சரீரரங்களுக்கல்லவா? சொல்லப்படும். 

ந தஸ்ய ப்ராக்ருதா  மூர்த்திர் மாம்ஸமேதாஸ்தி ஸம்பவா (வராஹபுராணம்:14-41, வாயு புராணம் 34-40)

ந பூத ஸங்க ஸமஸ்தாநோ தேஹோஸ்ய பரமாத்மந
(பாரதம்-சாந்தி பர்வம் 206-60)

இந்த பரமாத்மாவின் தேஹம் பஞ்சபூதங்களின் சேர்க்கையால் அமைந்ததன்று. 

எனவே பரமபுருஷனின் அப்ராக்ருத திருமேனிக்கு இந்த நிற நியமம் ஏது? ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் பதினோராவது ஸ்கந்தத்திலே ஐந்தாமத்யாயத்தில் இருபதாம் ஸ்லோகத்தில்

க்ருதம் த்ரேதோ த்வாபரம் ச கலிரிதயேக்ஷ கேஸவ|
நாநாவாணபிதாகார நாநைவ விதிநேஜயதே ||

க்ரதம், த்ரேதா, துவாபாரம், கலி எனும் நான்கு யுகத்தில் பலவர்ணங்கள், நாமங்கள், உருவங்கள் ஆகியவற்றை உடையவனாய், பலவிதமான விதிகளால் உபாஸிக்கப்படுபவன் கேசவன் என்று கூறப்படுகிறது. 

பாலினீர்மை செம்பொனீர்மை பாசியின்ப சும்புறம்
போலுநீர்மை பொற்புடைத்த டத்துவண்டு விண்டுலாம்
நீலநீர்மை யென்றிவைநி றைந்தகாலம் நான்குமாய்
மாலினீர்மை வையகம்ம றைத்ததென்ன நீர்மையே.

பாலின் நிறம்போன்ற வெண்மையென்ன
சிவந்த பொன்னின் நிறம் போன்ற செம்மையென்ன பாசியினுடைய பசும்புறம் போன்ற பசுமை நிறமென்ன
அழகையுடைய தடாகத்திலேயுள்ள வண்டுகள் சிறகு விரித்து பரவாநிற்கும் கருநெய்தல் பூவின் நிறம்போன்ற கருநிறமென்ன.
என்கிற இந்த நான்கு நிறங்களும் நிறையப்பெற்ற நான்கு யுகங்களுக்கும் நிர்வாஹகனான எம்பெருமானுடைய ஸௌலப்யகுணத்தை
இவ்வுலகத்திலுள்ளவர்கள் திரஸ்கரித்தது என்ன ஸ்வபாவம்!

என்ற திருச்சந்த விருத்தத்திலும்(44)

நிகழ்ந்தாய் பால்பொன் பசுப்புக் கார்வண்ணம்
நான்கும்.... 

வெண்மை சிவப்பு பசுமை கறுப்பு ஆகிய நான்கு வர்ணங்களையும்டையனாய்க் கொண்டு (நான்கு யுகங்களிலும்) அவதரித்தாய். 

என்ற நான்முக அந்தாதி(24) பாடலும் மாறிமாறி வரும் வர்ணங்களுடையவை பகவானின் திருமேனி என்றதே. 
எனவே பகவான் தாமஸகுணத்தைகொண்டவர் என்பதற்கு  கறுப்பு நிறத்தை காரணம் காட்டும் இக்கந்தபுராண வசனம் பொருந்தாது என்க. 

ஆக்ஷேபம்- 

சிவமஹிமை கூறும் புராணங்கள் எல்லாம் தாமஸமென தள்ளதக்கவை எனின் ஸ்கந்த, லிங்க, மத்யஸ்த புராணங்களை  தாமசம் கருதி விருத்தம் எனத் தள்ளிவிட வேண்டியதே.மற்றும் சிவனும், உமையும் தாமஸ தெய்வம், அவர்களின் சம்பாஷணையும் தாமஸபுத்தியுடன் கூடியதாய்த் தானிருக்கும் அது  எப்படி பிரமாணமாயிற்று?
 அன்றியும் பாத்மபுராணம் பிரமனுக்குரியது, ஆகலின் ராஜஸம், அதனைப் பிரமாணமாக எடுப்பது எப்படித் தகும்? அதனைச் செய்யாமல் அப்புராண வாக்கியத்தை தன்கொள்கைக்குப் பிரமாணமாகக் கொண்டது அஃதேன்? 

ஸமாதானம்- சிவமஹிமை புராணங்களையும், பிரம்ம மஹிமை புராணங்களை தாமஸம், ராஜஸம் என கூறிவிட்டு அவற்றிலிருந்து ப்ரமாணம் எடுத்தல் கூடுமோ என்பது நியாயமான கேள்வியே. இங்கு முக்யமாக கருதவேண்டியொன்று உள்ளது. எந்தப்புராணத்தையும் முழுவதுமாக வைதீகர்கள் தள்ளமாட்டார்கள். வேதவிருத்தமான விஷயங்கள் இருந்தால் அதை தள்ளியே தீரவேண்டும். 
வேதத்திற்கு விருத்தமில்லாத விஷயமிருந்தால் அது ஸ்ந்தபுராணமானாலும், லிங்க புராணமானாலும், மத்யஸ்தபுராணமானாலும், பத்மபுராணமானாலும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியதுதான். "அக்நேச் சிவஸ்ய மாஹாத்ம்யம் தாமஸேஷு ப்ரகீர்த்திதம்"
எனும் மத்யஸ்த புராணவசனமும் அக்னி, சிவமஹாத்மியத்தை சொல்லும் புராணபகுதிகள் தாமஸங்கள் என்று சொல்லிற்றே ஒழிய முழுபுராணத்தையும் கழிக்கவில்லை. ஒரு புராணம் தாமஸம், இன்னொரு புராணம் ஸாத்வீகம் இன்னொன்று ராஜஸம் என்று சொல்வது பெரும்பான்மையான தாமஸ பகுதிகளையோ அல்லது ஸாத்வீக பகுதிகளையோ அல்லது ராஜஸபகுதிகளை உடையது என்பதாலேயே ஆகும். உதாரணமாக ஸ்கந்த புராணத்தில் 'கறுப்புநிறம் தாமஸம் என்பதால் விஷ்ணு தாமஸம்' என்ற வசனமும்  அதே புராணத்தில் புருஷோத்தம மஹாத்மியத்தில் இருபத்தோராம் அத்யாயத்தில் " மிக உறுதியாக இருக்கும் தமோகுணங்கள் இவரை காண்பதாலேயே நம்மைவிட்டு நீங்கும்"என்ற வசனமும் முரண்பட்டுகொள்கிறது. இவற்றுள் விஷ்ணுவானவர் ஸாத்வீகவடிவானார், அவறுக்கு தமோகுணஸ்பரிசமும் கிடையாது என்ற வேதவசனங்களுக்கு ஒத்திருக்கும் வாக்யத்தையே அனுஸரிக்க வேண்டுமென பாலபருவ பிள்ளைக்கும் தெரிந்திருக்கும். ஆகவே எப்புராணமாயினும் அவை ஸாத்வீகபுராணத்திற்கு முரணில்லாமலும், வேதத்தை அனுஸரித்துமிருந்தால் அதை தாராளமாக ஏற்கலாம். பெரும்பகுதி விரோதிக்குமானால் அவை தள்ளதக்கவை என்பது முடிவு. 

ஆக்ஷேபம்- யாழ்பாணத்து நல்லூர் ஸ்ரீல ஸ்ரீ ஆறுமுகநாவலர்

 ‘சிவபுராணம் பத்தும் சாத்துவிகங்களாம் சத்துவ
       குணம் வெண்ணிறமுடையதும் சுகத்துக்கும்
       ஞானத்துக்கும் இடமுமாம், யோகிகளுக்கு ஞானம்
       உபதேசிக்கும் சிவபெருமான் தெளிபளிங்கு வடிவி
       னராய் எங்குமுறங்காது பிராமணாதிபதியாயிருப்பர்’,

       ‘விட்டுணு புராணம் நான்கும் தாமசங்களாம், தமோ
       குணம் கருநிறமுடையதும் உதாசீனரூபமும், கூட கிருத்
       திய சமர்த்தமுமாம். நித்திரை, சோம்பு, பிரமாதம், வஞ்ச
       னம் முதலியவைகள் தாமசங்கள். விட்டுணு கரியரும்,
       சேஷசயனம் செய்வோரும் பக்தரை மோகிப்பிப்பவருமாயிருப்பர்,

       ‘பிரமபுராணம் இரண்டும் இராசசங்களாம். இரசோ
       குணம் சிவந்த நிறமுடையதும் துக்கத்துக்கிடமும்
       சஞ்சல ரூபமுமாம். பிரமாச் செந்நிறமுடையராய்ச்
       சஞ்சல ரூபியாயிருப்பர்.

       ‘அக்கினி புராணமும் சூரிய புராணமும் திரிகுணயுத்த
       மாம். அக்கினியுஞ் சூரியனும் முக்குண வடிவினராயிருப்பர்.
       ஆதலால், இப்பதினெட்டினுள்ளுஞ் சிவபுராணங்கள்
       பத்துமே உயர்ந்தனவாம். ஆகையாற் சிவனடியார்கள்
       சிவ புராணங்களையே விதிப்படி மெய்யன்போடு கேட்கக்கடவர்கள்’

என்றருளினார். 

ஸமாதானம்-சிவ புராணம் பத்து என எந்த ஸ்மிருதி, இதிஹாச, புராணமும் நிஷ்கரிகை செய்யவில்லை. பத்ம புராணமோ சிவபுராணம் ஆறு, விஷ்ணுபுராணம் ஆறு, பிரம்ம புராணம் ஆறு என நிஷ்கரிகை செய்துவிட்டது. ஆனால் சைவர்கள் பிரம்மபுராணத்தில் சில சிவமஹிமை சரிதத்தை எடுத்துகொண்டு அவையும் சிவபுராணமென பிதற்றுவர். ஆனால் பத்மபுராண நிஷ்கரிகை செய்ததை பார்கையில் பிரமபுராணங்களுள் சிவசரிதம் புகுத்தப்பட்டிருக்கும் புனைவென புரியும். குணம் நிறபேதத்தை அனுஸரிப்பது என்பது ப்ரமாணமற்ற பேச்சு என்பதை மேலே கண்டோம்

மோகிப்பது, கிருத்திய சமர்தமும் தாமஸமெனில் சிவன்  மோகிக்கப்பட்டாரெனும் புராணகதையின் மூலம் சிவன் சாதாரண ஜீவாத்மா என விளங்கவில்லையோ. நாராயணன் தூங்குகின்றதால் அவருக்கு தாமஸகுணமுடையது என்பது ப்ரமாண விருத்த பேச்சு. 

'யோவித யயாநுபஹதோபி தஸார்த்த வ்ருத்தத்யா நிதராமுவாஹ ஜடரீக்ருதலோகயாத்ர' (பாகவதம்-3-9-20)

பகவான் அஞ்ஞானம் தீண்டபெறாது
 நெடுங்காலம் லோகயாத்ரை பொருட்டு சிந்தித்து நித்திரையில் அமர்ந்தாரென்றும்

நயஸ்யேத  மாதமஜி  ஜகத விலயாமபுமதயே ஸேஷ தமநா நிஜஸுகாநுபவோ நிரீஹ|
யோகேந மீலித்தருகாதமநி வீதிநிதரஸ துர்யே ஸதிதோ ந து தமோ ந குணாமஸச யுங்ஷே|| (7-9-32)

இவ்வுலக்கனைத்தையும் தன் திருவயிற்றில் வைத்துகொண்டு ப்ரளய ஜலத்தில் தன் பெருமைகளில் நிலைநிற்பவனாய் தன் ஸ்வரூபஸுகாநுபவத்திலேயே ஈடுபட்டவனாய் கிரியையற்றவனாய் விழித்துகொண்டே கண்ணைமூடியிருப்பவனாய் தூக்பமற்றவனாய் ஜாகரத ஸ்வபநஸுஷுபதி ( விழிப்பு, கனவு, தூக்கம்) எனும் மூன்று நிலைக்கு அப்பாற்பட்டு நான்காம் நிலையில் நின்று 
தாமஸ ப்ராக்ருதமான மற்ற குணங்களும்
கூடியிருக்கப்பெறாதவனாய் ஆதிஷேனில் சயனித்திருக்கிறாய்

என்று ஆதிஷேஷ சயனம் யோகநித்திரை என்பதற்கு புராணம் சான்று. அது தாமஸம் என்பதற்கு புராண ப்ரமானமும் இல்லையென்பதாற் ஆறுமுகநாவலரின் பேச்சும் அபத்தமாய் முடிந்தது. 

ஆக்ஷேபம்- குமர குருதாஸரின்' சைவ சமய சரபம்' எனும் நூல்

விஷ்ணுபெருமை, புண்டரதாரனம் பற்றி பேசும் புராணங்கள் பெரூம்பாலானவை இடைசொருகல்கள், மதாபிமானத்தில் புனையப்பட்டதே. ஆதாரம் :History of civilization in Ancient India based on Sanskrit Literature" by Romesh Chander Dutt (ரோமேஷ் சந்தர் தத் என்பவர் இயற்றிய "சம்ஸ்க்ருத நூல்களின் ஆதாரத்தினால் எழுதப்பட்டதாகிய பூர்வீக இந்தியா" )



 "Padma Purana : The Uttara Khanda which is probably later than the other portions of the Purana,is intensely Vaishnava in its tone : the nature of Bhakti or faith in Vishnu,the use of Vaishnava marks on the body, the legends of Vishnu's incarnations and other construction of images of Vishnu are all explained by Siva to his consort Parvati and they both finish by adoring Vishnu !There can be no doubt much of this sectarian controversy has been added after the Moslem conquest of India.There is mention,even in the earlier books of this Purana,of Mlechchhas flourishing in India,while the last portions of the work Dr.Wilson gives the 15th or 16th century A.D. , as the probable date." (Page 664) 

மொழிபெயர்ப்பு : பத்மபுராணத்தின் உத்தரகாண்டமானது (இறுதி அத்யாயம்) அப்புராணத்தின் மற்றைய பாகங்கள் தோன்றிய நெடுங்காலத்திற்குப் பிறகு பெரும்பாலும் வைஷ்ணவ நடையில் எழுதப்பட்டதாகவே இருக்கிறது.விஷ்ணு பக்தியின் சொரூபமும் வைஷ்ணவச் சின்ன தாரண பிரயோஜனமும் விஷ்ணுவின் அவதார சரித்திரங்களும் விஷ்ணு விக்கிரகங்கள் செய்யும் விதிகளும் சிவனால் தன் தேவியாகிய பார்வதிக்கு கூறப்பட்டன என்பதும் அவ்விருவருவும் இறுதியில் விஷ்ணுவை வணங்கி நின்றனர் என்பதும் எழுதப்பட்டுள்ளன.  இந்தியாவில் முஹம்மதிய ஆக்கிரமிப்புக்குப் பிறகு தான் மதச்சண்டைகள் நடந்ததற்கு அறிகுறியாகிய இவ்விஷயங்கள் எல்லாம் புனையப்பட்டன என்பது சந்தேகமற்ற விஷயம்.இந்த உத்தரகண்டத்தின் சில பூர்வ பாகங்களில் இந்தியாவில் மிலேச்சர் (முஸ்லிம்கள்) பரவிகிடப்பதுவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.வில்சன் எனும் பண்டிதரும் இந்த இறுதிப்பாகங்கள் பெரும்பான்மையும் கிபி 15-ம் ,16-ம் நூற்றாண்டுகளில் உண்டாயிருக்கலாம் என்று காலவரையறையும் குறித்தார். (பக்கம் 664) 


7."Skanda Purana:- The Utkala Khanda gives an account of the holiness of Orissa and of Jagannatha and is no doubt a later appendage by Vaishnava writers,who thus added an account of a Vsihnava Tirtha to an eminently Saiva Purana" (Page 668) 

மொழிபெயர்ப்பு : ஸ்காந்தப் புராணத்தில் உத்கலகண்டமானது ஒட்ரதேசத்தின்(ஒரிஸா) பரிசுத்தத்தையும் ஜகந்நாதத்தின் மகிமையையும் சொல்லும்.இது வைஷ்ணவ வித்வான்களால் பிற்காலத்தில் சேர்க்கப்பட்டதென்பதற்குச் சந்தேகமில்லை.அவர்கள்,சிறந்த சைவப்புராணமாகிய இதில்,ஒரு வைஷ்ணவ தீர்த்த வைபவத்தையும் சேர்த்து வைத்தனர் (பக்கம் 668) 

எனவே வரலாற்றுரீதியாக  பத்ம, ஸ்கந்த பாகவத புராணங்கள் இடைகாலசொருகல் என்பதால் அறிவுடையார் அவற்றை தள்ளுவர். 


ஸமாதானம்-  வெள்ளையனின் வியூகமெல்லாம் வேதமதத்தை அசைக்கவியலாது என்பது நடுநிலையாளர்கு புரியும். ஆங்கில எழுத்தை கண்டதும் அசந்து போய் உண்மையென நம்பும் மந்தமதியர்காக உருவாக்கப்பட்ட கற்பனையாதாரமே இது. குமர குருதாஸன் குறிப்பிட்ட அவ்வாதரங்கள் அந்நூலில் இல்லை. அந்நூல் மூன்று பாகங்களை உடையது;அம்மூன்றிலுமே இவர்கூறியவிஷயமட்டுமல்ல பக்கமும் இல்லை என்பதை பின்வரும் அப்பக்க படங்களில் கண்கூடாக காண்க. 

மற்றும் அந்நூலில் மூன்றுபாகங்களிலும் இவர் கூறியபுனைவுகள் இல்லையென்பதை நடுநிலையாளர்கள் சரிபார்த்துகொள்க.

https://archive.org/details/afh5566.0002.001.umich.edu

https://archive.org/details/afh5566.0002.001.umich.edu

https://archive.org/details/historyofcivilis02dutt

மேலும் இது வைஷ்ணவ கற்பித புராணம் என சொல்லமுடியாதபடி எழுநூறு வருடங்களுக்கு முற்பட்டவர்களான மஹாகவி கம்பரும், பிள்ளைபெருமாளையங்காரும்

எல்லை வளையங்கள் நின்னுழையென்று அந்நாள்
 எரியோனைத் தீண்டிஎழுவரென நின்ற
தொல்லை முதன்முனிவர் சூளுற்ற போதே
தொகை நின்ற ஐயம் துடைத்திலையோ
எந்தாய்
(கம்பராமாயணம்-ஆரண்யகாண்டம்-சரபங்கர் படலம் 31)

எனவும்

பிருகோத மனமுன பெருஞ்சினங்கொண் டின்பம் ப்ருகு.....
(பரப்ஹ்மவிவேகம்-12)

என்றும் இவ்விதிஹாசத்தை  தம் பாடல்களை இசைத்துள்ளனர். எனவே பாம்பன் பரதேசியின் பகற்கனவும் பழிக்காமல் நிர்மூலமாகியது.

இவ்வகையில், ஸத்வ குண புராணங்கள் ஸ்ரீ விஷ்ணுவையும், தமோ குண புராணங்கள் ருத்ரனையும், ராஜஸகுண புராணங்கள் ப்ரஹ்மாவையும் பிரபலபடுத்தி புகழ்கின்றன. இவ்விதமான , ரஜோ மற்றும் தமோ குண புராணங்களில் பகார பேதங்கள் மலிந்து காணப்படும். எனவே சரியான இறைநிலையையும் , அதன் தத்துவத்தையும் புரிந்து கொள்ள ஸாதகர்கள் ஸத்வகுண புராணங்களை வழிகாட்டியாக கொண்டு ஸாதனை செய்து வர வேண்டும். அவ்வாறு செய்தால் ஒழிய மற்ற எந்த முறைகளினாலும் மோக்ஷ யோக்யர்களாக  தங்களை மேம்படுத்தி கொள்ள முடியாது என்பது முடிவு. எனினும், நாம் ஸத்வைஷ்ணவர்களாக இருந்தும் ஸத்வ புராணங்களில் தேர்ச்சியும், அதன் பயனாக நம் தெய்வமான ஸ்ரீ ஹரியானவன் ஸகல தேவோத்தமன் என்றும் அவனே அனைத்திற்கும் மூல காரணன் என அறுதியிட்டு கூற இயலாத துர்பாகியர்களாக இருக்கிறோம்.ஏனெனில் , ஸத்வ புராணங்களை கூறி அதன் தத்வ விளக்கங்களை பாமரன் முதல் பண்டிதர்கள் வரை புரிந்து கொள்ளும் வகையில் உரைப்பார் எவருமில்லை. எனவே, இனிவரும் கால கட்டங்களில் அவை அனைத்தையும் படித்து, பொருளுணர்ந்து  மற்றவர்களுக்கும் உணர்வித்து உய்ய சமய அவகாசம் முதலிய கிடைக்கா என்ற தீர்க நோக்கில், அதனை சரிபடுத்தும் பொருட்டு அப்புராணங்களின் ஸாரத்தை வழங்கி அதன் மூலமாக ஸ்ரீ ஹரியின் ஸர்வோத்தமத்தை நிலைநிறுத்திக்கொள்வோம்